Жеті - қасиетті сан.
Қазақ - ырымшыл халық. "Қасиетті" сандарды білмейтін адамдар жоқ шығар: «үш», «төрт», «бес», «жеті», «тоғыз», «он үш», «қырықты» бала күнімізден естіп, біліп жүрміз.
Жеті саны киелі мәнде халық санасына, ұлттық ұғымға мықтап бекіген. Бұл санның тұрмыс-тіршілікте, халық фольклорында, діни ұғымдардағы маңызы ерекше. Оған дәлел, аптада неше күн бар – жеті, аспан неше қабат – жеті, жер неше қабат – жеті. Міне, қызық, бәрі де жеті. Нөсерден кейінгі жаратушының жаршысындай жауынмен жарысып шығатын кемпірқосақтың түсі – жеті, осыған қоса жинақтау сандары да жетімен шектеледі: біреу, екеу, ұшеу, төртеу, бесеу, алтау, жетеу. «Сегізеу», «тоғызау» болып айтылмайды. Міне, айта берсек «жеті» санының «сиқырын» сипаттайтын құбылыстар жетерлік. Қазақ халқының салт-дәстүрінде де жеті санының орны бөлек. «Жеті атасын білмеген – жетесіз», «жеті атасын білген ұл жеті жұртқа жөн айтар», «жеті жұрттың тілін біл, жеті түрлі білім біл» немесе «жеті атадан әрі ғана қыз алысу заңы», яғни араға жеті атаны салып құда түсу әдеті ғасырлар бойы сақталып келеді. Жеті саны кейде жақсылықпен байланыстырылып айтылса, кейде жамандықпен де байланысып жатады. Мысалы, қазақ «жұт жеті ағайынды» дейді. Бұл тіркес халықтың басына аласапыран заман туып, ашаршылық, бүліншілік, індет, ауру келсе айтылады. Халық жеті жұтқа мыналарды жатқызады: құрғақшылық, жұт (мал қырылу), өрт, оба (ауру), соғыс, топан су, зілзала. Жеті санына байланысты культтік фразеологизмдер басқа сандарға қарағанда жұмсалу өрісі кең. Оларға: жеті ғашық, жеті шәріп (әулие); жеті қазына, жеті ғалам, жеті күн, жеті жұт, жеті жоқ, жеті қат көк т.б. жатқызады.
Бурабай
Легенда гласит, что в давние времена в этих местах жил большой белый верблюд Бура. Священное животное отличалось силой и красотой. Его родиной были леса горы Кокшетау, но каждый полдень он спускался к Серебряному озеру, чтобы попить воды. Местные жители относились к верблюду с почтением, ведь он оберегал их жизни. Бура чувствовал приближение чужаков и оповещал об этом людей громким криком. Поэтому много лет жители края жили в свободе и мире.
Однажды в этих местах появились разбойники, которые грабили и убивали людей, животных, птиц. Бура предупреждал всех об их приближении громкими криком. Это много невинных жизней, но разбойники поняли о том, кто является причиной их неудач. Они устроили ловушку для верблюда, когда он в очередной раз спустился попить воды. Предводитель разбойников выстрелил в грудь животного. Стрела вышла через один из горбов Буры. Чувствуя приближения гибели, священное животное спустилось к озеру, где и окаменел.
В честь благородного верблюда эти места стали называть Бурабай. Серебряное озеро с чистейшей водой получило название Боровое. По легенде застывший верблюд так и остался навсегда в родных местах, превратившись в гору, высота которой составляет почти 600 м. Местные жители видят в ней очертания окаменевшего животного, из горба которого торчит смертоносная стрела.
