В истории казахской литературы поэзия и поэтические жанры занимают главенствующее положение. В развитии казахской поэзии четко прослеживаются три периода:
- период жырау (XV в. - первая половина XVIII в.);
- поэтический период (вторая половина XVIII в. - первая половина XIX в.);
- период айтысов (вторая половина XIX в. - начало XX в.)[1]
Наиболее ранние произведения казахского устного народного творчества, чьё авторство можно считать установленным, относятся к XV в. В XVI—XVII в. были хорошо известны сочинения легендарного Асан-Кайгы, акынов Доспамбета, Шалкииза, а также Бухар-жырау Калкаманова, автора острых политических стихотворений. В Казахстане сложилась традиция проведения песенно-поэтических состязаний между акынами — так называемых айтысов. Стали выделяться такие жанры песен, как толгау — философское размышление, арнау — посвящение и т. д. В XVIII—XIX вв. в творчестве казахских акынов Махамбета Утемисова, Шернияза Жарылгасова, Суюнбая Аронова появляются новые темы — призывы к борьбе против баев и биев. В то же время акыны Дулат Бабатаев, Шортанбай Канаев, Мурат Монкеев представляли собой консервативное направление, идеализируя патриархальное и восхваляя религию. Акыны второй половины XIX в. — Биржан Кожагулов, Асет Найманбаев, Сара Тастанбекова, Жамбыл Жабаев и др. — использовали айтысы как форму выражения общественного мнения, отстаивая социальную справедливость.
жаз созинде коп угым бар. сонын бири мезгилди билдирсе екеншиси жазу каламсаппен жазуу.
Жаз Жаз келді. Күн шығып, дала жасыл кілемге оранып, әдемі гүлдер шығып жайқалуда. Баларда демалысқа шығып, ауылдағы ата- әжелерінің үйлеріне барады . Күн сәулесі адам денесін ысытады.Көп отбасылар енді теңізге барады. Қалың киімдерін салып, жеңіл киімдерін шығарады. Далада көп деген шыбын- щіркейлер, көбелік, инеліктер шығады. Жаз өте ыстық болады, сондықтан отбасылар далаға жатады. Төрт-түлік малдар төлдейді. Балалар қошақан, бота ,күшік солармен күні- түні қызық көріп ойнайды. Жас балалар қолдарына ермексаз байланған жіп ұстап, инеліктерді ұстайды. Жазымызда осындай қызықтармен өтеді. Жаздан кейін желді, жаңбырлы, алай-дүлей күз келеді.
Менің хобби-это әрине ғой музыка. Мен өте ән айту сүйемін! Музыка маған серпінді тапсырма береді және ол менің өмірімнің мағынасы. Мен музыка өмірдің мағынасының төрт жылы стала. Мен мама актриса және ол жатпай-тұрмай жүр- әлдеқайда, ал мен бол- жас және түсінбе- қайда ол жүр-, бірақ бір күні мен сұра- бас ол: "маматай, ал- мен анда, қайда ол жатпай-тұрмай жүр-"!.Ол маған жауап берді, не ол мені ендігәрі алады. Және міне осы келесі ретті настал. Біз сырттың қаласында әлдеқандай театрға деген келдік және арқылы несколько сағат концерт басталды. қарамастан және маған олай понравилось, сияқты барлық ән айтты және мен жолға қойдым, не маған де керек ән айту үйренеді, бірақ қалды, не маған және емес қажет оқиды, бас менің дарын болыппын. Және міне енді мен бас вокал: у менің ең алды мұғалима арада әлемде музыкалық мектепке деген аралаймын! Мен өзінің өмірінің музыкамен ұсыну білмеймін!
В истории казахской литературы поэзия и поэтические жанры занимают главенствующее положение. В развитии казахской поэзии четко прослеживаются три периода:
- период жырау (XV в. - первая половина XVIII в.);
- поэтический период (вторая половина XVIII в. - первая половина XIX в.);
- период айтысов (вторая половина XIX в. - начало XX в.)[1]
Наиболее ранние произведения казахского устного народного творчества, чьё авторство можно считать установленным, относятся к XV в. В XVI—XVII в. были хорошо известны сочинения легендарного Асан-Кайгы, акынов Доспамбета, Шалкииза, а также Бухар-жырау Калкаманова, автора острых политических стихотворений. В Казахстане сложилась традиция проведения песенно-поэтических состязаний между акынами — так называемых айтысов. Стали выделяться такие жанры песен, как толгау — философское размышление, арнау — посвящение и т. д. В XVIII—XIX вв. в творчестве казахских акынов Махамбета Утемисова, Шернияза Жарылгасова, Суюнбая Аронова появляются новые темы — призывы к борьбе против баев и биев. В то же время акыны Дулат Бабатаев, Шортанбай Канаев, Мурат Монкеев представляли собой консервативное направление, идеализируя патриархальное и восхваляя религию. Акыны второй половины XIX в. — Биржан Кожагулов, Асет Найманбаев, Сара Тастанбекова, Жамбыл Жабаев и др. — использовали айтысы как форму выражения общественного мнения, отстаивая социальную справедливость.