1-сөйлем: «Менің ойымша,Әлкейдің тарихшы болуы бала кезден армандап қол жеткізе білуі. »
2-сөйлем: «Мен оны былай түсінемін: балалық шағында тастың сырын білсем ғой деген Әлкей өзі армандай біліп сол арманға мақсаттанып қол жеткізді. »
3-сөйлем: «Оны мына деректермен, мысалдармен дәлелдей аламын: Әлкей достарының арасында ерекше,өйткені ол бала кезінен ойнамай тастардың суретін салып,жазуларын жазып тамсанатын жас бала міне осылай тарихшы болып мақсатына жетті. »
Соңғы сөйлем: «Осыған байланысты мен мынадай қорытынды шешімге келдім: Армандай білу керек,армандап ғана қоймай оны мақсатқа айналдыру керек.»
Жомарт Атымтай — Шығыстың көптеген халықтары фольклорында кездесетін кейіпкер, өзінің қайырымдылығы мен жомарттығына сай аты жайылған, халық жадында құрметпен әспеттелетін адам.
Қыпшақ Сейітқұл Маманұлы (18 ғасырдың 70-жылдары, Сыр бойы — 19 ғасырдың 30-жылдары, қазіргі Қостанай облысы Жангелдин ауданы Қарабидайық мекені) — есімі аңызға айналған егінші. Орта жүздегі бес таңбалы қыпшақтың торы бірлестігінен тарайтын жеті арыс қитаба руынан шыққан. Сыр бойындағы иеліктері егін шаруашылығына тарлық ете бастаған соң Торғай өңіріне келіп, Қабырға өзені бойындағы Қарақоға деген жерге тұрақтаған. Өзен жағалауына шығыр орнатып, аяқ егін, атпа егін әдістерін пайдаланып, өзеннен арықтар тартып, бөгендер салып, суармалы егіншілікті қолға алған. Диқанның бұл еңбегі жемісті болып, 5 — 6 жылдың ішінде алғаш келіп қоныстанған 12 үй 400-ге жеткен. Қыпшақ Сейітқұлдың аса шығымды ақ тарысының тұқымы кейін бүкіл Торғай, Ақтөбе, Қостанай, Ақмола, Қарағанды, Қарқаралы өңірлеріне тарады. Диқанның барымташылардан сақтану үшін тұрғызған дуалы мен су тартқан арықтарының қалдықтары Көкалаат, Қызылоба, Қарақоға деген алқаптарда әлі күнге дейін сақталған. Қыпшақ Сейітқұл асқан шебер, сөзге шешен адам болған. Мұраптың егіншілік дәстүрін халық арасына кең таратып, насихаттау үшін ұлы ағартушы Ыбырай Алтынсарин “Қыпшақ Сейітқұл” деген әңгіме жазып, оқулығына енгізген.
Ол қолмен тамақ жейді.
Ол кішкентай баланы таспен атты.