«Менің пірім – Сүйінбай, Сөз сөйлемен сыйынбай!», – деген Жамбылдың өмірлік кредосы қазақ оқырманына өсиет сияқты естілетіні қалай? Жәкемнің өнерді өнеге қып, ал сол өнерді жасаушы ұлы өнерпазды пір тұтуы – сөздің құдіретіне бас июі емес пе? Себебі, сөзді сөз ететін де, бөз ететін де адам. Ал ақындар үшін қисынын тапса, сөздің алмайтын асуы, айтпайтын сыры, шақпайтын мұңы жоқ. Өмірдің барлық құбылыстарын көкейге түйіп, содан ғибратты кесте тоқып, халықтың өз сөзін өзіне өлең етіп айтып берген адамды біз ақын деп танимыз. Қас талантқа өмірдің өрі мен ылдиы болған емес. Олар қайда салса да кіреуке бұзған жебедей жанды жерді дәл тауып, қадалмақ серт. Ақынның әділетсіздік пен жауыздыққа сілтейтін алдаспаны да, жақсылық пен ізгілікті құйқылжыта жырлайтын ақ тілек аспабы да әлмисақтан, тек қана сөз болған. Рас, сөзді керек кезінде жұмыр қылыштай сілтеп, әуезді әуенін нақыштай білген майталман ақындар қазақ даласында аз емес. Ақындар көп ретте қарым-қатынас құралы боп жүретін сөзді ырғақ пен ұйқасқа айналдырып, мазмұнына терең сыр мен сымбатты, тағылым тарихты, жинақтап айтсақ, жалпы өмірді сыйдырып жібергенін көргенде, оларды сөздің пірі демеуге лажың жоқ. Сондықтан, Сүйінбайды сөздің пірі деп отырғанымыздың мәні осында.
Возраст Порфирия Петровича - около 35 лет. При этом сам себя он называет стариком.
О внешности Порфирия Петровича известно следующее:
... Это был человек лет тридцати пяти, росту пониже среднего, полный и даже с брюшком, выбритый, без усов и без бакенбард, с плотно выстриженными волосами на большой круглой голове, как-то особенно выпукло закругленной на затылке. Пухлое, круглое и немного курносое лицо его было цвета больного, темно-желтого, но довольно бодрое и даже насмешливое. Оно было бы даже и добродушное, если бы не мешало выражение глаз, с каким-то жидким водянистым блеском, прикрытых почти белыми, моргающими, точно подмигивая кому, ресницами...