Это лерическое повествование о старом рыбаке, который поймал, а потом упустил самую большую рыбу в своей жизни. Старик чувствует и понимает свою вину перед рыбой. Он ее говорит рыбе я же тебя убью, прежде чем настанит вечер, он ище говорил как он любит ее , доказывая этим как он любит природу.
Старика тяготит мысль о том что он вымагает пищу у моря, да и не только, убивает своих собратьев птиц, рыб, зверей.Эта повесть вызывает гордость за человека крторого нельзя победить. Она заставляет задуматься о принцыпах егшо существования об отношении к жизни и природе. Человек может многое он может быть сильнее самой природы. Но он должен понимать свою связь с ней и вечную вину. А ПРИРОДА ЖЕ ТЕРПИТ НАШЕ СУЩЕСТВОВАНИЕ И ДЕЛИТСЯ С НАМИ СВОИМИ БОГАТСТВАМИ.
«Дала данышпаны» ретінде танылған Асан қайғының рухани мұралары халық санасында сақталған.Асан қайғы жөніндегі аңыз- әңгімелер мен әр түрлі алуан деректерді біршама қалыпқа түсіріп, құнды пікірлер жазған академик- жазушы М. Әуезов болды. « Бұл тарихта болған адам. Бірақ, тірлік еткен заманы Жәнібек ханның тұсы дегені болмаса, дәлді кім еді, қай ортадан шығып еді, қандайлық еңбек, әрекет етіп, қандай өмір шегіп өтіп еді. Бұл жайынан ешқайсынан дәл дерек жоқ». Асан қайғының саяси іс-әрекеттері төңірегінде қалам тартқан академик Ә. Марғұлан болды. Ғылым, « Асан қайғы» деп аталуы – халықтың қамын көп ойланған екендігін айтады.