Мне пашчасціла мець побач сапраўднага сябра. Мы сябруем з ім з самага дзяцінства, да сённяшняга дня. Яго завуць Саша. Яму дзесяць гадоу. Вучымся мы у адным класе. Праўда, за адной партай мы з Сашай не сядзім. Настаўнікі нас рассаджваюць, каб мы не адцягвалі адзін аднаго на ўроках.
Саша худы і ніжэй за мяне ростам. Характар у Сашы спакойны. Вочы у яго блакітныя. Валасы цёмныя. Нос невялікі, роуны. Рот маленькі. Саша заусёды любіць жартаваць. Сваімі жартамі ён умее мне і аднакласнікам падняць настрой. У Сашы добра атрымліваецца распавядаць анекдоты і смешныя гісторыі. Пасля школы мы разам ходзім дадому. Па дарозе мы размауляем, што-небудзь абмяркоуваем. Летам мы з ім ходзім на стадыён гуляць у футбол, баскетбол, катаемся на ровары. Яшчэ мой сябар прыходзіць да мяне гуляць у камп’ютарныя гульні, слухаць музыку. Саша ужо пять год займаецца боксам. Ён мой самы лепшы сябар, таму што ён ніколі не здрадзіць і не кіне мяне ў бядзе. Дзякуй табе,Саша! Спадзяюся,што наша сяброўства будзе вельмі доўгим.
Объяснение:
Бабушка относилась к домашним хорошо и очень любила их, но не понимала эти штучки нового века!