Верш Я.Янішчыц вельмі добры і просты. Аўтар пераде у ім сваі пачуцці, свае думкі.
"Пачынаецца ўсё с зюбві,
Нават самая простая ява."
Гаворыць пра тое, што з любві ўсё пачынаецца і ёй ўсё заканчваецца. Без любві не было б нічога. Наша жыццё пачынаецца з любві, нашы дзеянні пабудаваны на любві, з любві пачынаемся мы самі. Усё ў гэтым свеце пабудавана на любві. Аўтар закликае нас любіць не гледзячы ні на што. Заклікае ісці за сваімі каханымі хоць на край свету.:
"Ты пакліч мяне. Пазаві.
Сто дарог за маімі плячыма."
Так сама аўтар гаворыць пра тое, што і агіда пачынаецца ,і здрада, і нянавісць. Калі ты любіш чалавека, але чалавек гэтага не цэніць-з'яўляецца агіда, ты пачынаешь ненавідзець гэтага чалавека...
"Пачынаецца ўсё зь любві —
Нават ненавісьць і агіда.."
Верш паказвае нам, што трэбы адносіцца да людзей так, як ты хочаш каб яны адносіліся да цябе.
Мне спадабаўся гэты верш, таму што ён жыццёвы, паказвае тое, што наш мір не цэніць ніякія пачуцці. Аўтар у гэтым вершы хоча каб яго пачулі, хоча зрабіць гэты мір трохі лепей. І я так сама хачу сказаць, што трэба любіць і быць любімым, бо без гэтакга мір страціць сваё жыццё.
Добрая пословица не в бровь, а прямо в глаз.
Глаза - зеркало души.
У семи нянек дитя без глаза.
За чужой щекой язык не болит.
Видит око, да зуб неймет.
Дареному коню в зубы не смотрят.
Кто глянется, к тому сердце и тянется.
И у курицы сердце есть.
Сердцу не прикажешь.
Без дождя и трава не растет.
Мокрому дождь не страшен.
Будет дождь - будут и грибки.
Два друга - мороз да вьюга.
Мороз и железо рвет, и на лету птицу бьёт.
Мороз ленивого за нос хватает, а перед проворным шапку снимает.
Объяснение: