Среди всех высоких и прекрасных талантов, которыми столь щедро был наделен поэт, особо выделяется талант дружбы. Дар дружбы ему был дан редкий. «Для Пушкина дружба была священной потребностью», – писал П.А. Плетнев.Русский религиозный философ и литератор С.Н. Булгаков отмечал: «Пушкину от природы, быть может, как печать его гения, дано было исключительное личное благородство. Прежде всего оно выражается в его к верной и бескорыстной дружбе: он был окружен друзьями в юности и до смерти, причем и сам он сохранял верность дружбе всю жизнь».
Особое место в душе поэта занимали друзья его юности – лицеисты; верность лицейскому братству он пронес через всю жизнь. Суть отношений лицеистов заключалась в том, что они – союз с правами уникальной духовной близости. Это даже не дружба в обычном смысле этого слова, а нечто высшее, во всяком случае иное, необычное явление невиданного ни до того, ни после этого типа связи.Определяющим в неразрывной связи лицеистов стало творчество Пушкина. Пять стихотворений посвятил Пушкин лицейской годовщине: 1825, 1827, 1828, 1831, 1936 годов.
Дружба для Пушкина чувство. И оно ему часто в жизненных трудностях.
Стихотворение «19 октября» 1825 года написано в ссылке, в Михайловском. «Следовать за мыслями великого человека есть наука самая занимательная», – писал поэт. Займемся этой самой занимательной из наук.
Объяснение:тебе это надо было?
Личность Сильвио в повести "Выстрел" одновременно притягательная и отталкивающая. Притягательным оказывается образ жизни этого человека, его навязчивое желание, его мастерство стрелка. Отталкивающими оказываются побудительные причины его поступков, проистекающие исключительно из зависти и злобы.
Сильвио кажется автору повести почти стариком - ему около 35 лет, но зато он берет немалым жизненным опытом. При этом никто толком ничего не знает о Сильвио, он кажется загадочным, а загадка всегда манит людей.
Какая-то таинственность окружала его судьбу; он казался русским, а носил иностранное имя.
При этом Сильвио крут нравом, остер на язык, хорошо стреляет и гостеприимен. Сильвио безразлично мнение окружающих. Он сам завел порядки которым должны следовать его гости и его не заботит как кто-нибудь может понять его поступки. И далее, Сильвио не дерется на дуэли, что кажется молодым офицером не просто странным, а позором.
Когда Сильвио рассказывает автору подробности давней истории мы узнаем, что он и раньше был никчемным человеком - злым, завистливым, обидчивым, мстительным, коварным.
Характер мой вам известен; я привык первенствовать,и но смолоду это было во мне страстью.
Ему мало было просто убить соперника, он хотел унизить его, заставить его ползать на коленях.Его равнодушие взбесило меня. Что пользы мне, подумал я, лишить его жизни, когда он вовсе не дорожит.
Откровенно говоря Сильвио был садистом, и это видно в последней сцене, когда он хочет стрелять несмотря на то, что перед ним на коленях заливается слезами женщина.
Я доволен: я видел твоё смятение, твою робость, я заставил тебя выстрелить по мне, с меня довольно. Будешь меня помнить.
Да вайны ў школе, дзе вучыўся Косця Кветка, маляванне і чарчэнне выкладаў старамодны настаўнік Апалінарый Феактыставіч, па празванню Цыркуль.
Высокі, тонкі, у чорным, яшчэ царскіх часоў сурдуце, Апалінарый Феактыставіч знешне на самай справе адпавядаў дадзенай яму мянушцы. Але менш за ўсё гэтага абцягнутага чорным сукном чалавека можна было назваць сухім ці чэрствым: ён оыў старамодным, крыху напышлівым. але толькі не сухім.
Прадмет свой Апалінарый Феактыставіч ведаў добра, але быў надзвычай мяккім чалавекам, і гэтым карысталіся не на карысць вучобе. Вучні ведалі: да рэвалюцыі іх настаўнік выкладаў у гімназіі латынь. I хоць цікавасці да латыні шасцікласнікі, вядома, не праяўлялі абсалютна ніякай, тым не менш на ўроках Апалінарыя Феактыставіча часта гучала гэтая мёртвая. але прыгожая мова.
Аматарам лацінскай мовы часцей за ўсё прыкідваўся Косця. Можа, яму падабалася ўзрушанасць старога настаўніка, які, хвалюючыся, вымаўляў незразумелыя звонкія словы, а магчыма, ім кіравала звычайнае самалюбства, але Косця часцей за другіх ішоў на свядомую правакацыю. Калі хто-небудзь не зрабіў чарцяжа і прадчуваў немінучую пагібель, яго нязменным выратавальнікам быў Косця.
Пры ўваходзе Апалінарыя Феактыставіча ў клас Косця, які сядзеў на першай парце, напускаў на твар цень задумлівасці і летуценнасці. Настаўнік раскрываў класны журнал, але ў гэты час Косця ўжо сядзеў з паднятай рукой. Атрымаўшы дазвол выказацца, хлопец задаваў пытанне. Стары настаўнік адрываў позірк ад класнага журнала, і на твары яго з’яўлялася ўсмешка. Ён, вядома, здагадваўся: не прагай ведаць якое-небудзь новае лацінскае слова гарыць яго юны апанент, але пераадолець спакусу і не адказаць на пытанне Апалінарый Феактыставіч не мог. Той, над кім павіс дамоклаў меч быць выкліканым і ісці з чарцяжамі да стала, на нейкі час быў выратаваны.. .
Інтарэс шасцікласнікаў да мовы Авідзія і Гарацыя ўзрастаў па меры таго, як набліжалася доўгачаканая хвіліна збавення — званок на перапынак. Нарэшце бабка-вартаўніца дрэнькала ў стары вышчарблены званок, і стрыжаныя шасцікласнікі гаманлівай талакой зрываліся з месца. Апалінарый Феактыставіч з разгубленай усмешкай закрываў класны журнал, у які ён за ўвесь урок не паставіў ніводнай адзнакі…
Вучні падрасталі, заводзілі прычоскі. У дзесятым класе няўрымслівы Косця ўжо не дазваляў сабе карыстацца слабасцю старога настаўніка. У адносінах класа да Апалінарыя Феактыставіча з’явілася нешта новае. Гэтае новае, бадай, можна было назваць прытоенай, схаванай недзе ў глыбіні юнацкіх душ павагай да свайго настаўніка. Маладосць нарэшце ацаніла вялікую, нязменную любоў і адданасць Апалінарыя Феактыставіча латыні — прадмету, які даўно можна было забыць.
Гэту павагу класа адчуваў і сам настаўнік, хоць знешне, здавалася, яна не праяўлялася ні ў чым. Пасля ўдалага чарцяжа, зробленага кім-небудзь з дзесяцікласнікаў, Апалінарый Феактыставіч ставіў умельцу пяцёрку, закрываў журнал і строгі , сур’ёзны падымаўся над класам.
—Вам трэба думаць не толькі пра гэтыя чарцяжы, — заяўляў ён. — Пара ўжо кожнаму з вас зрабіць для сябе чарцёж усяго будучага жыцця. Але ў гэтым вам лепш за мяне дапаможа Авідзій.
Апалінарый Феактыставіч пачынаў чытаць Авідзія. Голас настаўніка быў слабы, прыглушаны, ён дрыжаў і зрываўся, але вучні слухалі з затоеным дыханнем. Ніхто не разумеў слоў лацінска верша, які перажыў многія стагоддзі, але ўсе, здаецца, адчувс магутнае, узнёслае пачуццё, схаванае ва ўрачыстых радках.
— Авідзій любіў сваю зямлю, як можа яе любіць вялікі сын сваёй айчыны, — натхняўся стары настаўнік. — Таму яго слова будзе жыць да таго часу, пакуль будзе ўладарыць чалавек на зямлі.
Апалінарый Феактыставіч заўсёды тлумачыў Авідзія напышліва, у прыўзнятым, урачыстым стылі. Але цяпер гэта старшакласнікам падабалася.. .