Я хачу вам распавесці пра свайго ката, якога клічуць зусім звычайна - Мурзік. Я падабраў яго на вуліцы зусім маленечкім кацянём, калі ішоў са школы дадому. Нягледзячы на свае памеры, гэты малюсенькі камячок валодаў вельмі гучным голасам і еў так, што неўзабаве стаў падобны на пухнаты шарык з тоненькім хвосцікам. Коцік вельмі доўга чаму-то зусім не рос, і мы ўжо вырашылі, што, мабыць, ён якой-небудзь мініяцюрнай пароды, але ў нейкі момант ён раптам ператварыўся ў вялікага прыгажуна-ката з разумнымі зялёнымі вачыма. Мой кот вельмі ласкавы, пацешны і разумны. Ён заўсёды нейкім чынам даведаецца, калі я іду са школы. Калі дзверы адкрываецца, ён выбягае мне насустрач, трэцца аб мае ногі і гучна мяўкае, як быццам гаворыць, як моцна ён сумаваў па мне. Ён любіць гуляць са мной у хованкі і даганялкі і заўсёды мяне знаходзіць, дзе б я ні хаваўся. Раніцай кот ўстае раней за ўсіх і спрабуе абудзіць каго-небудзь, дык ён просіць, каб яго пакармілі. Мой кот, не проста хатняе жывёла, а член сям'і, і я
Андрей Болконский и Наполеон. Помнишь эпизод, когда Андрей со знаменем ринулся в атаку, ведя за собой солдат? Андрей был ранен, положения он не Сражение было проиграно. Но Болконский мечтал о славе. Здесь он со знаменем лежит раненый и видит бесконечное небо. Наполеон в этот момент обходит поле битвы, видит убитого русского офицера со знаменем в руках и произносит следущее: "Вот прекрасная смерть". Андрей слышит эти слова, но мысли о славе уже не приходят ему на ум, он думает о смерти. Читай и вспоминай. Это произведение сложное, но его надо знать.
С самого детства я очень любил животных и всегда мечтал завести кота. И вот, на мой 12 день рождения родители преподнесли мне долгожданный подарок. Прямо из коробочки на меня смотрел маленький белый комок с широко открытыми голубыми глазами. Я взял его на руки и почувствовал как бьётся его маленькое сердечко. Я погладил своего котёнка, он удовлетворённо мяукнул и блаженственно прикрыл глаза. Так произошло моё первое знакомство с Пушком (так я назвал своего домашнего любимца) . Сейчас ему уже год. У него прекрасная густая шерсть. Если смотреть на него издалека, то он очень похож на пушистую снежинку. Но мой кот белый не целиком. На груди у него маленькая чёрная метка в виде сердечка, а лапки "обуты" в чёрные "носочки". Глаза у него необыкновенно умные и понимающие. Когда мне плохо, никто так не понимает меня как мой кот. Он ложится ко мне на колени и просто лежит, вслушиваясь в тишину. Но от этого на душе становится так необыкновенно хорошо.. . Мы с Пушком очень любим смотреть в окно. Бывает сядем возле распхнутого окна и часами наблюдаем за прохожими. Свежий ветерок обдувает наши силуэты. Я очень люблю своего кота!
2 тыс. пользователей, получивших
Я хачу вам распавесці пра свайго ката, якога клічуць зусім звычайна - Мурзік. Я падабраў яго на вуліцы зусім маленечкім кацянём, калі ішоў са школы дадому. Нягледзячы на свае памеры, гэты малюсенькі камячок валодаў вельмі гучным голасам і еў так, што неўзабаве стаў падобны на пухнаты шарык з тоненькім хвосцікам. Коцік вельмі доўга чаму-то зусім не рос, і мы ўжо вырашылі, што, мабыць, ён якой-небудзь мініяцюрнай пароды, але ў нейкі момант ён раптам ператварыўся ў вялікага прыгажуна-ката з разумнымі зялёнымі вачыма. Мой кот вельмі ласкавы, пацешны і разумны. Ён заўсёды нейкім чынам даведаецца, калі я іду са школы. Калі дзверы адкрываецца, ён выбягае мне насустрач, трэцца аб мае ногі і гучна мяўкае, як быццам гаворыць, як моцна ён сумаваў па мне. Ён любіць гуляць са мной у хованкі і даганялкі і заўсёды мяне знаходзіць, дзе б я ні хаваўся. Раніцай кот ўстае раней за ўсіх і спрабуе абудзіць каго-небудзь, дык ён просіць, каб яго пакармілі. Мой кот, не проста хатняе жывёла, а член сям'і, і я