Манера речи Андрия и Остапа - одинакова, однако то, что они говорят, противопоставлено.
Рассуждая о Родине, Андрий говорит, что Родина - это то место, где живет его возлюбленная, что красавица - это и есть его Родина. Андрий говорит, что люди не правы, утверждая, что Отчизна - это то место, где родился человек.
Остап же утверждает, что Родина - это отец и мать, товарищи и родная земля. Эту истину он впитал из слов своего отца.
Статья посвящена исследованию стихотворения Арсения Тар-ковского «Ветер», при этом в центре внимания оказываются такие категории иявления, как звукосимволизм, синестезия в искусстве, в частности взаимоза-меняемость аудиальной и кинестетической модальностей, а также особенностивременнóй организации текста. В ходе анализа формулируются причины трудно-сти переноса импрессионистской рефлексии в рамки научного дискурса и пред-лагается спроецировать некоторые методы исследования стихотворения «Ветер»на поэзию Тарковского в целом.
Паэма «Новая зямля» — твор аб гістарычным лесе сялянства, аб яго дарогах да шчасця і волі. У паэме адлюстравана жыццё народа, яго побыт, псіхалогія, выяўлены мары і жаданні працоўных беларускай вёскі. Таму і называюць паэму энцыклапедыяй жыцця. Галоўнае ў «Новай зямлі» — пошукі зямлі і волі. Гэта аснова зместу.
Міхал, Антось, Ганна — тыповыя вобразы таго часу. Яны паказаны шчырымі, руплівымі працаўнікамі.
Міхал — звычайны ляснік, якога малазямелле прымусіла ісці на службу. Ён у поўнай залежнасці ад ляснічага. Ляснічы не лічыцца з ім, прымушае часта пераязджаць з месца на месца. Міхал не хоча зносіць здзекі, таму шукае выхад з цяжкага становішча. Ён вырашае купіць зямлю, «каб з панскіх выпутацца пут». У чым трагедыя Міхала? У тым, што ва ўмовах эксплуатацыі ён не знайшоў шчасця. Яго мара аб зямлі не збываецца. Ён памірае, так і не зведаўшы шчасця. У цэлым вобраз Міхала — гэта вобраз добрага, спагадлівага, працавітага чалавека; па натуры моцнага, здольнага пераносіць жыццёвыя нягоды, непахіснага.
Антось. Праз гэты вобраз аўтар раскрывае душу селяніна. У ім увасоблена таленавітасць і працоўная сіла народа. Гэты чалавек адораны ад прыроды; ён — адмысловы работнік, майстар на ўсе рукі, дбайны і акуратны гаспадар, любіць дзяцей.
Ганна — добрая, шчырая, руплівая гаспадыня, сумленная працаўніца. Усё яе жыццё — гэта клопат аб дабрабыце сям'і, аб выхаванні дзяцей. Яна верыць у розныя прыкметы.
У паэме аўтар шырока апісвае сялянскі побыт: «Раніца ў нядзельку», «За стал ом», «Падгляд пчол», «Каляды», «Дзядзька-кухар» і інш. Ежа ў сялянскай хаце — гэта цэлы абрад са строга ўстаноўленымі правіламі і парадкам. За сталом збіраліся абавязкова ўсе члены сям'і. Кожны займаў свае месца. У кут звычайна саджалі пачэснага госця. Малыя дзеці, якія яшчэ не ведалі парадку, елі асобна. За сталом жа сядзелі дарослыя, панавалі цішыня і парадак, адчувалася павага да ўсяго таго, што знаходзілася на стале, як здабытку цяжкай працы.
Манера речи Андрия и Остапа - одинакова, однако то, что они говорят, противопоставлено.
Рассуждая о Родине, Андрий говорит, что Родина - это то место, где живет его возлюбленная, что красавица - это и есть его Родина. Андрий говорит, что люди не правы, утверждая, что Отчизна - это то место, где родился человек.
Остап же утверждает, что Родина - это отец и мать, товарищи и родная земля. Эту истину он впитал из слов своего отца.