Хақназар хан — Қазақ Хандығының (1538—1580) билік құрған ханы. Қасым ханның Ханық сұлтан ханымнан туған баласы. Хақназар хан тұсында қазақ хандығы қайта бірігіп дами түсті. Хақназар қазақ хандығын 42 жыл биледі. Қазақ хандығының 300 жылдық тарихында Хақназардай ұзақ жыл ел билеген хан болған емес. Ол ел басқару, қиын-қыстау, әскери-саяси істері жағында қажырлы да қабілетті қайраткер болды. Оның үстіне аса күрделі сыртқы жағдайларда дипломатиялық дарыны мол майталман екендігін көрсетті.[1][2]
Билігі
Хақназар хан таққа отырған соң хандық үкіметтің билігін нығайтуға және күшейтуге қажырлы қайрат жұмсады. Өзінен бұрынғы Тахир хан және Бұйдаш хан тұсында бытыраңқы жағдайға түскен Қазақ хандығын қайта біріктірді. 1523—1524 жылдары жарыққа шыққан қазақ-қырғыз одағын үздіксіз нығайтты, тіпті сол заманның тарихи деректерінде Хақназар хан «қазақтар мен қырғыздардың патшасы» деп аталды. Ол осы қазақ-қырғыз одағына сүйене отырып, Моғолстан хандарының Жетісу мен Ыстықкөл алабын жаулап алу әрекетіне тойтарыс берді.
Хақназар хандық құрған дәуірде қазақ хандығының сыртқы жағдайында аса ірі тарихи оқиғалар орын алды. Бұл кезде батыста күшейе түскен орыс мемлекеті шығысқа қарай ірге кеңейтіп 1552 жылы Қазан хандығын, 1556 жылы Астрахан хандығын басып алды. Осы жағдайға байланысты, Еділ мен Жайық арасында ұлан-байтақ өңірді мекендеген Ноғай ордасы ыдырай бастады.
ВОТ ЕСЛИ НИ ЭТО ТО ИСПРАВЛЮ
Хақназар хан — Қазақ Хандығының (1538—1580) билік құрған ханы. Қасым ханның Ханық сұлтан ханымнан туған баласы. Хақназар хан тұсында қазақ хандығы қайта бірігіп дами түсті. Хақназар қазақ хандығын 42 жыл биледі. Қазақ хандығының 300 жылдық тарихында Хақназардай ұзақ жыл ел билеген хан болған емес. Ол ел басқару, қиын-қыстау, әскери-саяси істері жағында қажырлы да қабілетті қайраткер болды. Оның үстіне аса күрделі сыртқы жағдайларда дипломатиялық дарыны мол майталман екендігін көрсетті.[1][2]
Билігі
Хақназар хан таққа отырған соң хандық үкіметтің билігін нығайтуға және күшейтуге қажырлы қайрат жұмсады. Өзінен бұрынғы Тахир хан және Бұйдаш хан тұсында бытыраңқы жағдайға түскен Қазақ хандығын қайта біріктірді. 1523—1524 жылдары жарыққа шыққан қазақ-қырғыз одағын үздіксіз нығайтты, тіпті сол заманның тарихи деректерінде Хақназар хан «қазақтар мен қырғыздардың патшасы» деп аталды. Ол осы қазақ-қырғыз одағына сүйене отырып, Моғолстан хандарының Жетісу мен Ыстықкөл алабын жаулап алу әрекетіне тойтарыс берді.
Хақназар хандық құрған дәуірде қазақ хандығының сыртқы жағдайында аса ірі тарихи оқиғалар орын алды. Бұл кезде батыста күшейе түскен орыс мемлекеті шығысқа қарай ірге кеңейтіп 1552 жылы Қазан хандығын, 1556 жылы Астрахан хандығын басып алды. Осы жағдайға байланысты, Еділ мен Жайық арасында ұлан-байтақ өңірді мекендеген Ноғай ордасы ыдырай бастады.
ВОТ ЕСЛИ НИ ЭТО ТО ИСПРАВЛЮ
Судить о человеке можно по его поступкам в трудную минуту. Для героев испытаниями стал захват Белогорской крепости Пугачевым. Швабрин свою жизнь. Мы видим его «подстриженным в кружок, в казацком кафтане, среди мятежников». А во время казни он что-то шепчет Пугачеву на ухо. Гринев же готов разделить судьбу капитана Миронова. Он отказывается целовать руку самозванцу, потому что готов «предпочесть лютую казнь такому унижению…».
По-разному они относятся и к Маше. Гринев восхищается, уважает Машу, даже пишет стихи в ее честь. Швабрин, наоборот, смешивает имя любимой девушки с грязью, говоря «ежели хочешь, чтоб Маша Миронова ходила к тебе в сумерки, то вместо нежных стишков подари ей пару серег…». Швабрин клевещет не только на эту девушку, но и на ее родных. Например, когда говорит «будто бы Иван Игнатьич был в непозволительной связи с Василисой Егоровной..» Становится понятным, что Швабрин, на самом деле не любит Машу. Когда Гринев примчался освободить Марью Ивановну, он увидел ее «бледную, худую, с растрепанными волосами, в крестьянском платье…» Вид девушки красноречиво говорит о том, что ей пришлось пережить по вине Швабрина, который мучил ее, держал в заточении и все время угрожал выдать ее мятежникам.
Если сравнить главных героев, безусловно большее уважение вызовет Гринев, потому что несмотря на молодость он сумел вести себя достойно, остался верен себе, не опозорил честное имя отца, защитил любимую.
Наверное, все это и позволяет назвать его человеком чести. Чувство собственного достоинства нашему герою на суде в конце повести спокойно глядеть в глаза Швабрину, который, потеряв все, продолжает суетится, пытается оклеветать своего врага. Давно, еще в крепости, он преступил границы, определенные честью, написал письмо – донос, отцу Гринева, пытаясь разрушить только зародившуюся любовь. Поступив бесчестно один раз, он не может остановится, становится предателем. И потому Пушкин прав, говоря «береги честь смолоду» и делая их эпиграфом ко всему произведению.