Адамның өз Отаны жөніндегі ыстық ұғымы әрдайым оның кіндік кескен, ананың ақ сүтін емген, өскен жеріне байланысты. Отан, міне, осылардан басталады. Бала күнінен етене таныс туған жер көріністері адамның есінен ешуақытта кетпейді, көз алдында тұрады. Кеудеңде жаның тұрғанда оны ешкімге беруге болмайды. Туған табиғаттың сұлулығын, адам ісінің адалдығын сезінбейінше, азаматтық сезім бола бермейді.
Отанды сүю ұғымы туған табиғатқа, отбасына, мектепке, достарына, кітапқа, суретшілер шығармаларына, өз ісіне, біздің халықтың мүддесін өтеп отырған тамаша және ұлы игіліктің бәріне деген сүйіспеншілікті қамтиды. Отанды сүюге тәрбиелеу деген сөз бұл балалардың патриоттық сезімін тәрбиелеу дегенге саяды. Патриотизмді тәрбиелеу ісінде ұсақ-түйек болмайды. Біздер ағаштарға, гүлдерге, үй-ішінің тыныштығына деген талпынысымызды балаға дарытпай тұрып, Отанға деген сүйіспеншілікті тәрбиелей алмаймыз. Айналасындағы адамдарды - құрбы-құрдастарын, үлкендерді құрметтеуді тәрбиелемес бұрын, халыққа деген сүйіспеншілікті тәрбиелеу мүмкін емес.
Отанды сүю дегеннің не екені жөнінде ойланған мектеп оқушысының жүрек жалыны соғыс жылдарына соқпай кете алмайды. Соңғы зеңбірек дүркінінің атылғанына жетпіс жылға жуық уақыт өткен қазіргі күндердің өзінде бүкіл ел өміріндегі сол оқиғаға жастардың зор ықылас қойып отырғаны неліктен? Мұның себебі, әр адам өзінің өсіп-жетілуі жолында рухани дамудың биік шыңына көтерілгендерді өнеге тұтады. Еліміздің Ұлы Отан соғысындағы ерлігі - тап осындай биік шың, адамгершілік компасы, жаңа ұрпақтардың өзін-өзі тәрбиелеуі үшін үлгі-өнеге. Бұл күнгі жігіттер мен қыздарға Ұлы Отан соғысының батырлары мәрмар тастан соғылған адамдардай аңыз болып көрінеді. Бұл түсінікті де, өйткені олардың ерліктері аңызға барабар. Олар артындағы ұрпақтың қамы үшін өз үлесін жомарттықпен қосқандар. Отан алдындағы аса маңызды жауапкершілік эстафетасын бүгінгі жастарға берген адамдар.
«Не видно птиц. Покорно чахнет. » - одно из первых стихотворений поэта. Оно было написано осенью 1889 года. Ивану Бунину тогда в октябре исполнилось девятнадцать. Тем не менее сочинение производит впечатление завершённости, конкретности пережитого состояния, вкушается как бокал выдержанного коллекционного вина. Во вступительных строках про покорно чахнущий уставший пустой лес автор как будто смиренно принимает естественное завершение периода (ассоциируя лес с душевным состоянием), со светлой печалью отпускает эмоциональные пережитки пошлого. Несомненно, в этой печали есть доля глубокого наслаждения, звенящей в глубине разума радости свежих предвкушений.