Символичным в поэме “Двенадцать” является её название. Это число подобно различным агрегатным состояниям одного и того же вещества, предстаёт перед читателем в самой разнообразной ипостаси. .
Первое, что бросается в глаза в связи с числом “двенадцать”,– это двенадцать частей поэмы, каждая из которых отличается по ритму, стилистике и содержанию от всех предыдущих и последующих, и, хотя поэма есть последовательное изложение событий, каждая из частей несёт вполне самостоятельную смысловую и эмоциональную нагрузку.
Также число “двенадцать” – это полночь, некая граница, рубеж завершённости и начала, смерти старого и рождения нового. Символ цикличности всех процессов и неизбежности перемен содержится и в количестве месяцев в году, которых тоже двенадцать.
Однако самым главным символом в поэме, непосредственно связанным с её названием, являются двенадцать красногвардейцев. Первое же упоминание об их количестве заставляет читателя задуматься над смыслом этого числа. Нечто миссионерское царит во всех их действиях, словах, в самом их существовании:
… И идут без имени святого
Все двенадцать вдаль.
Ко всему готовы,
Ничего не жаль.
ответ:
объяснение:
паўлінка і пан быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"паўлінка". увесь сюжэт п'есы будуецца на ўленні і
і гэтых двух герояў. такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. у потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". для далейшага развіцця п'есы я. купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
за знешняй згодай паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў паўлінкі і яе
бацькі). быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". дзеля гэтага быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
паўлінкі сцяпан крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім іўся. поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан адольф. аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. таму быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
сцяпана крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. аднак пан быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. у
выніку нават сам крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
паўлінка, пан быкоўскі — гэта своеасаблівая пара
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
сватанне быкоўскага выклікае ў паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
быкоўскі вучыць паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка паўлінкі. у я. купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. вобразам паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
п'еса, напісаная на пачатку xx ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "пінскай шляхце" в.
дуніна-марцінкевіча, "модным шляхцюку" к. каганца. я. купала ў вобразе
быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз адольфа быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
надеюсь
2) кораблекрушение
3)освоение на острове
4) встреча
5) прислужник пятница
6)отправлен