Это наверное самые известные строки в поэме "Мцыри", такими словами начинает свою исповедь Мцыри.
Мцыри рассказывает монаху о своей жизни, за свою короткую жизнь он видел не так много, ведь почти всю жизнь прожил в монастыре. Но его душа всегда стремилась к свободе, юноша хотел очутиться на свободе, ведь его в жилах течет кровь гордого народа. Поэтому очутившись на свободе, пускай и на короткие три дня Мцыри ощутил себя счастливым, он любовался красотой природы, потом приметил юную девушку, которая пришла за водой. Далее была схватка с опасным и свирепым хищником.
Три дня такой свободной жизни Мцыри понравились намного больше, чем его предыдущая жизнь, поэтому он так и выразился.
Кожны час года выдатна па-свойму. Я, напрыклад, люблю блукаць зімовым ціхім вечарам па заснежаных вуліцах і любавацца прыродай, уснувшей да вясны. Я выходжу на вуліцу. Дыхаецца глыбока і свежа. Дрэвы пакрытыя шапкамі снегу. На верхавінах — снежныя піраміды. Сонца ўжо зайшло, і неба на гарызонце далікатна-ружовае. Непрыкметна цямнее, і на вуліцах запальваюцца ліхтары. Ад іх святла снег іскрыцца маленькімі агеньчыкамі. Я іду па вячэрняй вуліцы і любуюся зімовым пейзажам. Жамчужынка-сняжынкі ціха падаюць мне на далоні. Па-мойму, няма нічога цікавей, чым любавацца іх мудрагелістай формай. А снег усё ўзмацняецца. І вось ужо не іскрыстыя кропелькі, а мудрагелістыя шматкі падаюць з неба. А падзьме ветрык — і серебряная пыл кружыцца ў паветры. Мне здаецца, мільёны маленькіх алмазаў ўюцца пад вулічнымі ліхтарамі. Падымеш галаву — і ўбачыш крыштальныя ледзяшы незвычайнай формы. У двары чуецца нейкі шум. Гэта дзеткі радуюцца на платную форму навучання ў снезе. Некалькі хвілін — і гатова снежная баба з венікам у руцэ. Але мне пара вяртацца. Я атрымала незвычайны зарад бадзёрасці. Як быццам матушка-зіма ўдыхнула ў мяне новыя сілы. Зімовы вечар, я думаю, непаўторнае па прыгажосці і адчування час.