Суырыпсалмалық - белгілі бір тақырыпқа колма-қол өлең шығарушылық өнер. Суырыпсалмалық дәстүрін ұстану бізде айтыс өлеңдеріне байланысты туып өркен жайған. Ақын болып танылу айтыспен егіз, екеуі қатар дамыған, бірінсіз бірі жоқ. Бұл халқымыздың тұрақты ба мектебі жоқ көшпелі өміріне сәйкес орнығып қалыптасқан. Қалыпты театры болмаған елде Суырыпсалмалық айтыс ақындарының бас қосып, шаршы топ алдында сөз бәсекесіне, өлең жарысына түсуі көпшіліктің театр іспеттес көңіл көтерер сауығына, тамашасына айналған. Мұның небір тамаша үлгілері: тапқырлық пен аталы сөздің кисыны мол керкемдіктің ғажайып түрлері осы Суырыпсалмалық өлеңдерден ұшырасады. Суырыпсалмалық өнердің биік шыңы айтыс қарақалпақ, қырғыз елдерінде де сақталган, алайда бұл өнер бізде өзінің шыркау шегіне жеткен. Бұған дәлел ретінде "Біржан мен Сара", "Әсет пен Ырысжан", "Молда Мцса мен Манат қыз", т.б. айтыстарын айта аламыз. Бұларда халықтық этикасы мен эстетикалық талап талғамдары да кең көрініс тапқан.[1]
Для каждого человека есть такое место, где он родился, где все кажется ему чем-то особенным, прекрасным и родным. Практически ничто не может быть ближе, приятней, чем малая Родина. Это то, что нельзя отнять ни у одного человека.
У одних - это шумный крупный город, у других - маленькая и уютная деревушка, но все люди любят её (малую Родину) одинаково.
Для меня малой Родиной является город Рязань, где я родился, рос и живу здесь по сей час.Этот город красив и уютен во все времена года.
Когда я вырасту, возможно, мне придется уехать отсюда, но самые лучшие и чудесные моменты моей жизни, связанные с моим городом, родной улицей, навсегда останутся со мной, в моей памяти.
Для меня малая Родина - это самое близкое и родное место на земле, то, что никто не может у меня отнять.