Айталиев Ашыраалы (8. 3. 1927-ж. туулган, Чүй облусу, Кант району, Жедигер айылы) - төкмө акын, обончу, ырчы, КРнын эл артисти (1994). Комуз чертүүнү 1942-43-жылдардан баштаган. Жаш кезинен Осмонкул, Калык, Токтонаалы, Ысмайыл жана башкалардан таалим алган. Эмгек жолун 1946-ж. филармонияга келип, ырчы-акын болуп иштөөдөн баштаган. М. Күрөңкөев атындагы музыкалык окуу жайында, М. Абдраев атындагы музыкалык мектепте балдарга акындык өнөр боюнча сабак берген. Ы. Борончиев, Т. Шабданбаев, Т. Тыныбеков, Э. Турсуналиев өңдүү акындар менен айтышып, кыргыз ырчыларынын төкмөлүк жөрөлгөсүн уланткан, айтыштын ар кандай салттарын өнүктүргөн. «Карагул ботом», «Ак Мөөр», «Ак Саткын менен Кулмырза», «Олжобай менен Кишимжан» ж. б. дастандарды чебер айтат. Бир катар ырларды жазып, аларга обон чыгарган. «Жылкычы», «Ак шоокум», «Нарындан жазган салам кат», «Жолугабыз аз күндө», «Чабандын саламы», «Оюңда кимдин гүлүсүң», «Түшүнсөң боло суратпай» ж. б. чыгармалары угармандардын арасында элдик ыр катары тараган. «Залкарлар арасында» деген ырлар жыйнагы чыккан (1986). III даражадагы Манас ордени менен сыйланган.
Сила музыки, далеко не всегда разрушительна. Гораздо чаще она направлена на созидание.
Настоящая музыка окрыляет; человек, переживающий её, становится сильнее и даже как будто выше самого себя. По этому поводу Л. Толстой сказал так: «Она переносит меня в какое-то другое, не своё положение; мне под влиянием музыки кажется, что я чувствую то, что я собственно не чувствую, что я понимаю то, чего я не понимаю, что могу то, чего не могу».
Не случайно повествований о созидательной (созидательный – создающий что-нибудь) силе музыки гораздо больше, чем о разрушительной. Мифический герой Амфион одной своей игрой на лире заставлял камни складываться в стены, которые стали стенами древнего города Фивы.
Волшебное действие музыки укрощать все грозные силы земли и морей, описано в знаменитой оде древнегреческого поэта Пиндара.