Чысцюля Хлопчык уладкаваўся на беразе, закінуў вуду. Сядзіць, чакае. Раптам ён убачыў, як на бераг выпаўз з вады невялікі звярок. Хлопец здагадаўся, што гэта андатра. Адатра не звяртала на чалавека ніякай увагі і занялася сваім туалетам. Яна сядзела на задніх лапках, а пярэднімі прыгладжвала мокрыя валасы на галаве, на шчоках, на патыліцы, на шыі. Пярэднія лапкі яе нагадвалі маленькія чалавечыя рукі. Толькі пальцаў на іх было не пяць, а чатыры. Вось яна чухае і скрабе правай пярэдняй лапкай левае плячо, а потым абедзвюма лапкамі чысціць поўсць на жываце. Хлопчыку надакучыла сядзець нерухома. Ён толькі заварушыўся, як андатра слізганула ў ваду. Все с большой букры чырвоныя радки.
ЕСЛИ НЕ ОШИБАЮСЬ ТО ВОТ ЭТОТ ТЕКСТ Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю.
