Пресмыкающие являются типичными наземными животными, которые передвигаются по земле особым – ползанием. В процессе эволюции их предки покинули воду и расселились по планете. Главные особенности рептилий – это внутреннее оплодотворение и откладка яиц. Они богаты на питательные вещества и покрытые защитной плотной оболочкой. А это их развитию на суше.Рептилии распространены практически по всей территории планеты. Некоторые из них обитают за Полярным кругом. Животных нельзя повстречать только в Антарктике. Преимущественно они живут в жарких областях земного шара, поэтому их образно называют «дети солнца». Широкий ареал распространения приходится на Среднюю Азию, Кавказ, Крым, юг Украины и Дальний Восток. Тело животных защищено специальными образованиями – чешуйками, которые покрывают их сплошным покровом. Кожа рептилий всегда сухая и через нее не происходит испарение. Эта особенность позволяет им проживать в сухих местах. Дыхание исключительно легочное. В связи с этим появился новый отдел скелета – грудная клетка. Она образована ребрами, которые соединены с позвоночником со спинной стороны и с грудиной с брюшной стороны. Особая мускулатура позволяет ребрам двигаться и расширять грудную клетку с легкими во время вдоха.
Объяснение:
Перғауын, фараон — Құран кейіпкері, Мысыр патшасының аты. Алла оған уағыз айтуға Мұсаны жіберген. Фараон Зулаутад деп те аталады. Ол зәулім мұнара, пирамида сияқты мәңгілік берік ғимараттардың иесі деген мағынаны білдіреді. Құранда Перғауын өзін-өзі тәңірі санайтын, Мұсаның айтқанына сенбейтін, қатігез, озбыр ретінде көрінеді. Дінге сенетіндерді қудалайды. Мұса мен оның қандастары Мысырды тастап кетпек болғанда, соңынан әскер алып қуады. Бірақ теңіз көтеріліп, топан судың астында қалады. Тек жантәсілім сәтте ғана тәубасына келеді. Сол үшін Алла оны толқынның күшімен жағаға серпіп шығарады. Бұл эпизод екі түрлі түсіндіріледі. Біреулер оны тәубасына келгені үшін жасалған кешірім деп ұқса, біреулер күпірлік кешірілмейді, тек өліктің ғана құтқарылуы мүмкін деп дәлелдейді. Құранды түсіндірушілер басқа да Перғауындар болған, бұл Мысыр патшаларының жалпы атауы мен атағы деп біледі. Құраннан кейін туындаған аңыздарда Перғауынның қатігездіктері, әсіресе Аллаға сенген әйелін, немерелерін, жақындарын, Мысыр сиқыршыларын қалай азаптағаны егжей-тегжейлі суреттеледі. Құран түсіндірмешілерінің айтуынша, мұнара салынып біткен соң Перғауын аспанға садақтан жебе жаудырады. Олары қанға малшынып, жерге қайта түседі. Артынан Жәбірейіл көрініп, мұнараны жермен жексен етеді.[1]