Апошні сказ апавядання пра тое, як яны разам рэжуць сечку, насычаны дзеясловамі і, наогул, пабудаваны так, быццам перадае бадзёры рытм сумкснай працы ды гоніць прэч думкі аб адзіноце.
Сцяпан урэшце зразумеў сваю памылку ў адносінах да матулі, яны любяць адзін аднаго, яны ўмеюць працаваць, гэта родныя людзі. У сэрцы сына нарэшце абудзіліся сапраўдныя сыноўі пачуцці, якія і падштурхнулі яго не толкі дапамагаць ёй, але і выканаць абаяцанне перад бацькам. Гэта значыць, што ён не адрачэцца ад сваіх каранёў і захавае “святое штосьці” ў сваім сэрцы.
Лірычны верш дазваляе ў яркай вобразнай форме, праз асабістыя перажыванні, пачуцці, думкі перадаць усхваляванасць паэта, глыбока раскрыць праблему, заклікаць сваіх чытачоў да разумення важнасці “святога” дома, дзе ты нарадзіўся, дзе зрабіў першыя крокі. Верш добра кладзецца на музыку, яго хочацца паспяваць, вершаваная форма дазваляе мацней уздзейнічаць на ўспрыняцце чалавека.
Аўтара хвалюе, што мы, адарваўшыся ад роднага парога, рэдка адведваем сваіх бацькоў, родныя мясціны, сціраем у памяці тое, што зрабіла нас моцным, дарослым, цвёрдым. За будзёнымі клопатамі страчваем самыя дарагія ўспаміны маленства, страчваючы “святое штосьці”.
лол,ок
табаолыдыллчдвдвьвь,дчбу