Архитектура Древнего Рима, как самобытный вид искусства, была сформирована в период IV—I вв. до н. э. Древним сооружениям лишь чудом удалось сохраниться до наших дней, невзирая на многочисленные войны и природные катаклизмы. Памятники архитектуры древнеримского зодчества и сейчас покоряют своей величественностью и монументальностью.
И это неудивительно, ведь именно древние римляне положили начало новой эпохе в мировой архитектуре, начав строительство внушительных общественных сооружений, рассчитанных на большое количество людей. К ним относятся театры и амфитеатры, рынки, библиотеки, термы, базилики, храмы.
При строительстве своего государства древние римляне использовали достижения греческих и этрусских мастеров. И если древние греки в архитектуре были тонкими ценителями прекрасного, то римляне показали себя практичными и дальновидными строителями. Позаимствовав полезные идеи, они смогли создать уникальную архитектуру, которая своим поистине колоссальным размахом смогла воплотить в камне всю мощь великой империи, стать ее символом на долгие века.
Абсурдны канфлікт, з-за якога «заварылася ўся гэта каша»: Іван Цюхай-Ліпскі назваў Ціхона Пратасавіцкага мужыком. Такой абразай «гонару» нанесена «смяротная» крыўда. Пыхлівыя шляхціцы выкінулі пальчатку адзін ад-наму — і каша варыцца. В. Дунін-Марцінкевіч — выдатны майстар стварэння эфекту абсурду. Эфект дасягаецца найперш камічнымі сітуацыямі, якія выдатна вызначаюць цану «гонару і годнасці» пыхлівых шляхціцаў. Кручкоў назначае Ціхону Пратасавіцкаму, «как угалоўнаму прэс-тупніку», «25 лоз на голой земле без дывана» (вядома ж, які дыван таму, каго абазвалі мужыком!); Івану Цюхаю-Ліпскаму, «как нанёсшаму лічнае аскарбленіе Протасавіц-каму», «15 лоз на дыване». Да ўсяго ж і штрафы заплацілі «в пользу врэменнаго прысуцтвія». Але самым вялікім выдаткам для сябе з усяго гэтага «дзела» Ціхон лічыць той, што кару давядзецца адбываць на сырой зямлі: «Даў бы сто рублёў, каб дыван падаслалі». Самым гратэскавым у п'есе з'яўляецца вобраз Круч-кова. Гэта здзеклівая пародыя на правасудцзе. Прыёмам давядзення ўчынкаў галоўнага героя да абсурду («свідзецелям, каторыя відзелі драку і не разнялі дзеруіцыхся — па 10 лоз на дыване і па 10 руб. штрафа в пользу врэмен-ного прысуцтвія; всей прочэй шляхце, каторая не відзела дракі, за то, што не відзела, а цем самым не магла і разняць дзерушчыхся — па 5 лоз на дыване і па 5 руб. штрафа...») Сістэма, улада, у якой такія, з дазволу ска-заць, «слугі», не толькі не мае права на існаванне, але і асуджана на крах. Калі ёй служаць прайдзісветы, авантурысты, хабарнікі і невукі (Кручкоў нават не ведае, колькі дзён у месяцы, блытае ўказы, правіцеляў і нават эпохі: «марта 69-га дня», «49-га апрэля», Екацярына Вялікая, паводле яго «вучонасці», царавала ў 1903 годзе), то рана ці позна такая сістэма павінна рухнуць, бо якая ўлада — такія і слугі; і наадварот гэты алгарытм таксама правільны. Нездарма ж Кручкоў увесь час падкрэслівае, што ён дзенічае ад імя «найяснейшай кароны».