Феодалдық құрылыстың тағы бір ерекшелігі -феодалдар атақ-лауазымы бойынша бірнеше сатыға бөлінді. Ол бөліну тарихта феодалдық саты деп аталды. Ең жоғарғы баспалдақта басты феодал - королъ тұрды. Ол жоғарғы сот және әскердің қолбасшысы міндеттерін де атқарды. Келесі баспалдақта корольдің бағыныштылары герцогтер мен графтар болды. Герцогтер мен графтардың қол астына жүздеген деревнялар қарады. Олардың билігінде үлкен өскер отряды болды. Графтардан кейінгі баспалдақта олардың бағыныштылары - барондар мен виконттар түрды. Олар жиырма-отыз деревняны басқарып, сол деревнялардан шағын әскер бөлімін жасақтауға мүмкіндік алды. Барондар ұсақ феодалдардың - рыцарълардыц мырзасы еді. Ал рыцарьлар әлі рыцарь атағын ала қоймаған қатардағы жауынгерлердің мырзасы атанды. Мырзалардың бір-біріне сатылы бағыныштылығы әр елде әр түрлі болды. Мысалы, Германияда феодалдық сатының баспалдақтарында тұрғандардың бәрі өздерін төменнен жоғары қарай корольге бағыныштымыз деп есептеді. Ал Францияда «менің бағыныштымның бағыныштысы маған бағынышты емес» деген қағиданы ұстанды. Бірақ барлық елдердегі феодалдық сатыға ортақ тәртіптер де болды. Ол - соғыс бола қалған күнде әр бағыныштының қажетті қару-жарағымен өз мырзасының қол астына барып сапқа тұру міндеті еді. Шаруалар феодалдық сатыға кірмеді. Сатыға тек феодалдар, яғни мырзалар мен бағыныштылар ғана кірді.Шаруалардың міндеті сатыдағы феодалдарды азық-түлік, киім-кешекпен қамтама-сыз ету болды. Сонымен, ІХ-Х ғасырларда Батыс Еуропа елдерінде жер иеленушілер өздерінің меншігіндегі жер мөлшері, тәуелді адамдары мен әскери қызметкерлерінің саны бойынша жікке бөлінді. Сөйтіп феодалдардың белгілі бір дәрежеде бір-біріне бағыныштылық жүйесі құрылды. Феодалдық саты деп аталатын Бұл жүйе феодалдық қатынастарды нығайту мақсатына қызмет етті.
По своему государственному строю Владимиро-Суздальское княжество представляло раннефеодальную монархию.
В XIII в. отношения между великим князем и удельными князьями определялись на основе сюзеренитета-вассалитета. С ростом их самостоятельности удельные князья превращаются в глав независимых от великого князя феодальных владений. Эти князья присваивают себе титул великих князей, а у них появляются свои удельные князья. Возникают новые самостоятельные феодальные образования, а крупные города Владимиро-Суздальского княжества (Суздаль, Москва, Ярославль, Переяславль, Ростов) превратились в центры независимых феодальных образований.
Великий князь Владимиро-Суздальского княжества был носителем верховной власти. Ему принадлежали законодательная, исполнительная, распорядительная, судебная и церковная власти.
Органами управления Владимиро-Суздальского княжества были совет при князе, вече и феодальные съезды. В княжеский совет входили наиболее могущественные и влиятельные представители феодального класса - служилого боярства, преданного князю.
Вече созывалось для решения наиболее важных во внутренней и внешней политики. Феодальные съезды созывались в чрезвычайных ситуациях по инициативе великого князя. Орудием осуществления княжеской власти была дружина, состоящая из служилых бояр и юных княжеских слуг. Дружине принадлежало руководящее место в гражданском и военном управлении Владимиро-Суздальского княжества. Основой управления в княжестве была дворцово-вотчинная система. Суть ее заключалась в том, что центром управления являлся княжеский двор, а управление вотчинами не отделялось от общегосударственного управления.
Местное управление находилось в руках наместников и волостей, являвшихся представителями великого князя на местах и осуществлявших все функции управления и суда в отношении подвластного населения от имени самого князя.
Законодательной основой Владимиро-Суздальской земли была система права Древнерусского государства: Русская Правда применялась здесь более длительное время, чем в других частях Руси.
Значение Владимиро-Суздальского княжества для истории России состоит в том, что на его территории возникла Москва, ставшая впоследствии центром объединения русских земель, а затем - столицей Русского централизованного государства.
Объяснение: