Палестина мен Сирия халықтары басқыншы кресшілерді жек көрді, оларға қарсы күресті тоқтатпады. Сөйтіп басқыншылар өздеріне жау елде үнемі қауіп-қатерде өмір сүрді. Франциядағы Клерво монастырының аббаты Бернар христиандарды қолына қару алып, қайтадан Палестинаға аттануға шақырды. Бұл шақыруды француз королі VII Людовик пен неміс императоры III Конрад қабыл алып, 1147 жылы екінші крест жорығын жасады. Олар Кіші Азияда салжұқ түріктерінен жеңіліп қайтты. 1187 жылы Египет сұлтаны Салах-ад-Дин кресшілерді Палестина мен Сириядан қуып шықты. Иерусалим қайтадан мұсылмандар қол астына көшті. Енді оны қайтарып алу үшін Германия, Англия, Франция корольдері 1189-1192 жылдары үшінші крест жорығын жасады. Ол жорық та нәтижесіз аяқталды. Христиандар теңіз жағалауындағы енсіз жерді ғана иемденді. Иерусалим мұсылмандардың қолында қалды. 1204 жылғы төртінші крест жорығын III Иннокентий папа ұйымдастырды. Кресшілер қасиетті жерге теңіз аркылы бармақ болып, Венецияның кемелерін жалдады. Ақысын төлеуге ақшалары жетпей қалған соң, Венецияның оміршісі кресшілерді өздерімен бәсекелес Шығыс Рим империясының астанасына басып кіруге көндіреді. Сөйтіп кресшілер христиандар қаласы Константинопольді басып алып, оны талан-таражға салды. Еуропаның ең бай қаласын иемденген кресшілер Византияда өз мемлекетін қүрып, Палестинаға бармай қалды. Олардың мемлекеті Латын империясы деп аталып, 1261 жылға дейін өмір сүрді. Осы төртінші жорық кресшілердің құдайдың мүрдесін азат ету үшін күресушілер емес, өздерінің баюын ғана ойлайтын тонаушы басқыншылар екенін анық көрсетті.
Крест жорықтары - иудей, христиан және мұсылман діндерін ұстанатын адамдар үшін қадір тұтылатын Қасиетті жердегі Иерусалимді бақылау үшін болған соғыстар. Түріктер христиан қажыларының Иерасулимге келуіне тыйым салғанда, Рим Папасы 1096 жылы бірінші крест жорығын жариялады. Бұл жорыққа бүкіл Еуропадан корольдер, әскерлер, тіпті балалар қосылды. Крест жорықтары сегіз рет болды.
Объяснение:
Модернизация стала сегодня ключевым термином дня, главным словом эпохи.
Такую же примерно роль 20 лет назад играло слово «демократия». Модернизация
сейчас, как демократия тогда, должна, согласно распространенным
представлениям страну, вывести ее к новым историческим рубежам и
горизонтам развития.
В то же время, единого понимания модернизации в элитах нет. И очень важно,
чтобы «модернизацию» сегодня не постигла та же участь, что «демократию» в
начале 1990-х гг., т.е. чтобы это понятие не было выхолощено, дискредитировано и
не превратилось в свое отрицание.
Для значительной части экономической и административной элиты модернизация –
это просто совокупность программ, позволяющих получить недорогое
финансирование из государственного бюджета или от окологосударственных
банков.
Крупные отряды бюрократии нередко понимают модернизацию как локальную /
точечную замену аппаратных кадров – «не совсем правильных» чиновников на
«совсем правильных», т.е. принадлежащих к определенным группам / кланам. Это
относится, во многом, и к бывшим крупным чиновникам, понимающим под
модернизацией систему механизмов их собственного возвращения в той или иной
форме в российскую власть.
Большая часть статусного «экспертного сообщества» рассматривает модернизацию
как повод для получения новых бюджетов на написание аналитических и
псевдоаналитических документов.
Тем не менее, в ходе экспертной дискуссии в СМИ были высказаны и достаточно
серьезные тезисы о модернизации. В основном, они сводятся к следующему.:
Модернизация – это система мер и мероприятий по преодолению
экономического и технологического отставания России от некоторых развитых
стран Запада (по списку); в связи с этим критерии и параметры модернизации,
равно как и шкала оценки ее успешности могут формироваться только по
отношению к странам (группам стран), принятых за образец (модернизационный
паттерн)
Российская модернизация является экзогенной, так как обусловлена давлением
внешних факторов, а не внутренней потребностью элит / общества / народа в
модернизации
