1.Адамның жанының айнасы дос секілді.
2.Шынайы достық деп - ойы мен мақсаты,арман - тілегі және өмірдегі құндылықтары бір адамдар арасындағы қыл өтпейтін достықты айтамыз.
3.Ең алдымен - досқа талап қоймас бұрын,өзіңнің қандай дос бола алатыныңды ойла.
Адалдық - адамдардың арасындағы қатынастың фундаменті іспеттес.
4.Адамдар арасындағы қатынасқа,адамның күні адаммен болғандықтан,қалай болса солай қарауға болмайды.
5.Адам өзіне ұқсас,өзі қандай болса,сондай адамды жанына тартатындықтан,досына қарап адамды тануға болатынын ескеру керек.
6.Нағыз дос болу үшін,адам өз өзін кемелдендіріп,рухани байыта отырып,біреудің саған емес,өзіңнің оған қандай нағыз дос бола алатыныңды ойланған жөн.
7.Досыңыз қайғы мен қуанышта қоса танылады.
8.Халық арасында жақсы сөз бар,жаңа екі достан,ескі бір досың артық деген.
9.Доссыз өмір жоқ,достық адамзаттың бәріне керек.
Өмірге келген әрбір жанның басына берілетін бақ пен Алланың әмірімен жазылған өмір жолы, тағдыры болады. Әр адам өз арман-мақсаттарымен, алған тәрбиесімен ерекшеленеді. Сол тәрбиені беруші – әлпештеп отырған ата-анамыз. Ең бақытты жандар – ата-ананың мейірімін, қамқорын көріп, қасында жанашыр анасы мен қамқор әкесі барын біліп, жан жылуын сезініп өскендер. Ал сол бақыттың қадірін ұғына алып жүрміз бе?! Ата-анамыз өзіне тиісті құрметті көріп жүр ме?
Бүгінгі ата-ананың рөлі, расымен-ақ тым төмен түсіп барады. Қолдағы алтынның қадірі жоқ деген. Ата-анасы балам қатарынан қалмасын, қиналмасын, еңсесі тік жүрсын, ауырмай-сырқамай аман жүрсін деп бала жағдайының барлығын жасауға тырысады. Ағаш секілді жемісін де, жапырағын да, бұтағын да, жанын да, тәнін де береді. «Түн ұйқысын төрт бөліп» деген даналық бар қазақта. Бар айтпақ ойымыз осы сөздердің астарында тұр.
Ал бұл жақсылықтары үшін әке-шеше баладан еш ақы сұрап жатқан жоқ. Ата-ана қадірін оның ең басты бір ғана әрекетінен-ақ түсініп, сыйлауға болады ғой. Олар саған басқа ешкім бере алмаған нәрсені берді. Саған өмір берді. Ол өмірді саған дос та, махаббат та, ұстаз да, ғұлама да бере алмас еді. Алғаш басқан қаз-қадамымыз, былдырлап шыққан алғашқы бала тіліміз, қолыңа шоқ гүл алып, мектепке барған сәтіміз, алтын ұядан түлеп ұшқан кезіміз, осы сияқты әр алуан өмір тынысында ата-анамыз қашанда жанымызда. Олардың орнын басар адам жоқ және болуы да мүмкін емес.
Өмір – сын. А болған соң қиындыққа тап болып, тығырыққа тірелер күндер болады. Осындайда жаныңнан ана мен әкеден басқа табылар жан кемде-кем.