АҚ РАУШАН ГҮЛІ-АРМАНЫМ! Кезім жоқ менің сезімім үшін ақталған, Жырларымменен сезімді саған ақтарғам. Арманым болған ақ раушан гүлі даламның, Іздедім сені,іздедім сені бақтардан.
Жетелеп мені биікке қарай тәтті арман, Қоңыр да дауысың жадымда менің жатталған. Арманым болған ақ раушан гүлі даламның, Іздедім сені ататын әрбір ақ таңнан.
Таусылмайды екен арманы сірә,пенденің, Арманды қуып адасып жүрген пендемін. Сен сенер болсаң өзіңнен басқа жандарға, Сырымды ашып сырласуға еш сенбедім.
Қол бұлғап маған бір биік шыңнан,алыстан, Сен бе едің сонда арман боп маған жабысқан. Сен бе едің сонда бір тылсым күш боп кеудемнен, Жыр болып сыртқа шығам деп сірә алысқан.
Жыр болып шықтың кеудемнен, нәзік жүректен, Сен біле білсең,жүрекке нәзік гүл еккем. Мәпелеп келем сол гүлді,нәзік сезімді. Әр көктем сайын бір нәзік сезім үмітпен.
Білмеймін сені, қай жерде жүрсің,кімдермен? Білмеймін неге, қызғанам сені кімдерден? Үмітті үзбей келетін әрбір күндерден, Мен жасап алғам сені ақ раушан гүлдерден.
Көшпелілер немесе көшпелі қоғам, көшпелі өркениет дегеніміз — негізгі кәсібі мал шаруашылығы болып, күнкөрісінің көзі мал өнімдерінен тұратын, белгілі бір қалыптасқан жүйемен көшіп-қонып тіршілік ететін адамдардың әлеуметтік-экономикалық, саяси қауымдастығы және өркениеті.
Көшпелілер өркениетін зерттеу мәселелері. Көшпелілер туралы түсінік, алдымен отырықшы халықтар арасында қалыптасты. Б.з.д. V ғасырда өмір сүрген тарихшы Геродот көшпелі скиф тайпаларының тұрмысын мадақтап жазды. Көшпелілердің табиғат аясындағы өмірін басқа да антик тарихшылар, философтар, орта ғасырлар ойшылдары сипаттады. Оларға табиғаттың төл баласы сияқты көшпелілер өмірі таза, қулық-сұмдықтан, отырықшы-қалалық өркениеттің жаман қасиеттерінен ада болып көрінді.
Жырларымменен сезімді саған ақтарғам.
Арманым болған ақ раушан гүлі даламның,
Іздедім сені,іздедім сені бақтардан.
Жетелеп мені биікке қарай тәтті арман,
Қоңыр да дауысың жадымда менің жатталған.
Арманым болған ақ раушан гүлі даламның,
Іздедім сені ататын әрбір ақ таңнан.
Таусылмайды екен арманы сірә,пенденің,
Арманды қуып адасып жүрген пендемін.
Сен сенер болсаң өзіңнен басқа жандарға,
Сырымды ашып сырласуға еш сенбедім.
Қол бұлғап маған бір биік шыңнан,алыстан,
Сен бе едің сонда арман боп маған жабысқан.
Сен бе едің сонда бір тылсым күш боп кеудемнен,
Жыр болып сыртқа шығам деп сірә алысқан.
Жыр болып шықтың кеудемнен, нәзік жүректен,
Сен біле білсең,жүрекке нәзік гүл еккем.
Мәпелеп келем сол гүлді,нәзік сезімді.
Әр көктем сайын бір нәзік сезім үмітпен.
Білмеймін сені,
қай жерде жүрсің,кімдермен?
Білмеймін неге,
қызғанам сені кімдерден?
Үмітті үзбей келетін әрбір күндерден,
Мен жасап алғам сені ақ раушан гүлдерден.