Спереводом бiр кiшкентай қыз әкесiнiң шапанын жамап отыр екен, шешесi қасына отырып, ақыл айтты: – , дүниедегi жаратылған жанды-жансыздардың ешқайсысының да керексiз болып, жерде қалатыны болмайды, – деп. сол сөздi айтып отырғанда, қыз киiмiн жамап болып, жердегi мақтаның қиқымын терезеден лақтырып, далаға тастады: – әже, осы қиқымның еш нәрсеге керегi бола қалмас, – деп. шешесi: – , сол да жерде қалмайды, – дедi. осылайша сөйлесiп, терезеден қарап отырса, манағы мақтаны жел көтерiп ұшырды, мұны бiр торғай көрiп қуып барып, мақтаны тұмсығына тiстеп қана алып, ұшып кеттi. қыз әжесiнен: – манағы мақтаның қиқымын бiр торғай алып кеттi, оны неғылады? – деп сұрады. әжесi айтты: – көрдiң бе, , күн айналмай манағы айтқан сөздiң келгенiн. ол кiшкентай мақтаны торғай ұясына төсеп, жас мамық етедi, – дедi.
- Дочка, ничего созданное в мире не остается ненужным на земле.Когда она это говорила девочка закончила латать халат и выбросила куски хлопка из окна и оставила на улице.
- Сказала: Мама,от этого куска хлопка не будет никакой пользы.
- Дочка и это на земле не останется сказала ее мама,когда они разговаривали,тот самый кусок хлопка поднял ветер,и это увидел один воробей и укусил хлопок мордой и улетела.
-Тот кусочек хлопка забрал один воробей,что он будет с ним делать? -спросила она у мамы.
-Видела дочка не и дня, как сбылось то что я говорила.Он стелет хлопок
в свое гнездо, и будет использовать как пух для свойх маленьких цыплят. -ответила она.