Биыл фашизмді жеңгеніне 76 жыл толады. Бұл соғыста 40 000-нан астам қазақстандық майданға аттанды. Алайда, қазір бұл патриоттық адамдар тек 1025 адам қалды.
Алайда екінші дүниежүзілік соғысқа қатысқан барлық қазақстандықтардан Ленинград майданының 147-ші атқыштар полкінің пулемет бөлімшесінің командирі болған Сұлтан Баймағамбетов ерекше көзге түсті. Пулеметтің амбразурасын кеудесімен жапқан Сұлтан Баймағамбетов өшпес ерлік жасады.
Сондай-ақ
Пулеметтер неміс шабуылдарына кедергі келтірді. Олар есептеулерді жоюға шешім қабылдады және позицияны минометті отпен жауып тастады. Екі есепшінің жауынгерлері қаза тапты, көмекшісі Мәншүк өлтірілді, ол жалғыз қалды. Жаулар екі жағынан алға шықты. Қыз үш пулеметтің арасында кезекпен жүгірді, шабуылдарды жалғыз өзі жеңді.Содан кейін миномет оты тағы да пулемет есебіне түсті. Сынық Маншукты басына қатты жарақаттады, біраз уақыт есінен танып қалды. Мен оянғанда, Жаулар өте жақын болды. Оған жетер күштер қайтадан қолға алуымыз гашетку пулемет және ашу шам көңіл бөлу дұшпанға.Жауынгерлер жақындап келе жатқан бекіністен ержүрек қызды тапты. Оның саусақтары пулеметтің гашеткасын қатты қысып тастады, оның та бірде-бір картридж жоқ. Ол соңғы деміне дейін шайқасты, айналасында ол өлтірген 72 фашистің денелері жатты.
Объяснение:
Відповідь:
Жеңіс үшін жанын пида еткен ерлер мәңгі жадымызда.
Қазақ халқы өте ержүрек, намысты қолдан бермейтін халық деп айтсам, қателеспеспін деп ойлаймын. Небір қиын – қыстау жаугерлік заманында елін, жерін, туғанын жаудан қорғаған ардақты азаматтарымыз, батырларымыз аз емес. Олардың есімдері Қазақ елінің тарихына алтын әріппен жазылып, өскелең ұрпақ үшін мақтан тұтып, үлгі алатындай. Сол ретте мен өзім аса құрметтейтін «Шығыстың қос шынары» атанып кеткен Әлия Молдағұлова мен Мәншүк Мәметова жайлы ой қозғағым келеді. Ол сұрапыл соғыстың суық желі ешқашан ұмытылмасы анық. Қаншама жастың өмірін қыршыннан жалмаған бұл соғыс ешкімді де бейжай қалдырмады. Бұл соғыста батыр әпкелеріміз Әлия мен Мәншүк те ерлермен қатар ерлік көрсетіп, Отанын қасық қандары қалғанша қорғауға тырысты.
Әлия Молдағұлова 1925 жылы 25 қазанда Ақтөбе облысы, Қобда ауданының Бұлақ ауылында Сарқұлов Нұрмұхаммед және Молдағұлова Маржанның отбасында дүниеге келген. Бала кезінде анасынан айырылып, кейіннен Алматыда ағасының қолында тұрған, ал 1935 жылдан бастап Ленинград, Красногвардейский ауданы, Гурдин көшесіндегі №46-шы балалар үйінде тәрбиеленген. Соғыс басталған соң балалар үйімен бірге Ярославль облысының Вятское селосына эвакуацияланған. Вятское орта мектебінен 7-сыныпты бітірісімен Рыбинск авиациялық техникумына түседі, бірақ көп ұзамай (1942 жылы) Жұмысшы-Шаруа Қызыл Әскеріне майданға жіберу туралы өтініш жібереді.
1943 жылы Снайперлер дайындау орталық әйелдер мектебін аяқтайды. 1943 жылдан бастап 54-ші арнайы атқыштар бригадасы 4-батальонының снайпері болған (22-ші әскер, 2-ші Балтық жағалауы фронты). Жау әскерінің 30-дан аса сарбаздары мен офицерлерінің көзін жойған. 1944 жылы 14 қаңтарда Псков облысының солтүстігіндегі Новосокольники ауданында қаза тапты.
Мәншүк Мәметова (шын есімі Мәнсия) — 1922жылы Орал облысы Бөкей Ордасы ауданында дүниеге келген. Мәншүктің өз әкесі - Жиенғали Мәметов.
Ұлы Отан соғысы басталған кезде Мәншүк Алматы медициналық институтында оқып жүрді. 1942 жылы тамызда ол өз еркімен Қызыл Армия қатарына алынып, 21-нші атқыштар дивизиясының құрамында ұрысқа қатысты. Аға сержант, пулеметші Мәншүк ұрыстарда өзінің мергендігімен және тобында батылдығымен көзге түсті. Невель қаласы үшін болған кескілескен шешуші ұрыста Мәншүк ақтық демі біткенше пулеметтен оқ боратып, қаһармандықпен қаза тапты.
Біз қазір "қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған заманда" өмір сүріп жатырмыз. Осының бәрі - қасық қаны қалғанша соғысқан азаматтарымыздың арқасы. Біздің әрқашан оларға алғысымыз шексіз!
Пояснення:
Ну как?