У апавяданні Івана Навуменка “Жуль Верн” мне спадабаўся Кірыла.
Кірыла быў закалёным хлопцам, ён мог у зімні час бегаць у расхрыстаным кажушку, а калі яму хацелася піць ён мог праглаціць кавалак лёду. І ніякая хвароба не брала Кірылу. Яму падабалася з раніцы да самага вечара насіцца на замерзшай рэчцы на санках. Маці ругала яго за тое што ён увесь час праводзіць на вуліцы, за зіму ён зношваў свае чаравікі.
У адзін час маці Кірыла вырашыла схаваць чаравікі каб той не пайшоў на вуліцу, але хлопец вырашыў пайсуі на лёд босым. Больш часа коўзаўся хлопец па лёду, уся вуліцца здіўлена глядзела на яго. Аднак закалёнасць хлопца пасля такога коўзання не дала яму захварэць.
Кірыла любіў выклікаць сябраў на спаборніцтва і заўсёды атрымліваў перамогу.
Навуку Кірыла не вельмі любіў і асобай ахвоты да навукі ў яго не было. Яму падабалася часамі хадзіць па двары, ён нічога не баяўся і не сароміўся.
Все герои ранних рассказов Горького красивы и самоотверженны, их жизнь имеет высокий идейный смысл. Один из таких героев – Данко.
Он изначально заявлен автором как «лучший из всех» , исключительный человек. Несмотря на молодость, этот герой повел людей своего племени через болото и лес, чтобы они узнали лучшую жизнь. Данко даже в самые трудные минуты был бодр и ясен. Этот мужественный и свободолюбивый герой Горького вносит в жизнь идеи любви и самоотверженности. Он стремится пробудить в людях истинно человеческие качества, которые, под влиянием страха, побеждены в них звериными началами. Недаром автор замечает, что люди племени смотрели на Данко «как звери» : «они насторожились, как волки» .
Кірыла быў закалёным хлопцам, ён мог у зімні час бегаць у расхрыстаным кажушку, а калі яму хацелася піць ён мог праглаціць кавалак лёду. І ніякая хвароба не брала Кірылу. Яму падабалася з раніцы да самага вечара насіцца на замерзшай рэчцы на санках. Маці ругала яго за тое што ён увесь час праводзіць на вуліцы, за зіму ён зношваў свае чаравікі.
У адзін час маці Кірыла вырашыла схаваць чаравікі каб той не пайшоў на вуліцу, але хлопец вырашыў пайсуі на лёд босым. Больш часа коўзаўся хлопец па лёду, уся вуліцца здіўлена глядзела на яго. Аднак закалёнасць хлопца пасля такога коўзання не дала яму захварэць.
Кірыла любіў выклікаць сябраў на спаборніцтва і заўсёды атрымліваў перамогу.
Навуку Кірыла не вельмі любіў і асобай ахвоты да навукі ў яго не было. Яму падабалася часамі хадзіць па двары, ён нічога не баяўся і не сароміўся.