Мәктәп директоры булсам Директор булсам, мин беренче эш итеп мәктәптә тәртип урнаштырыр идем. Тәртипсез балалар булмас, алар башкаларга укырга комачауламаслар иде. Укытучылар да, бигрәк тә яшь укытучылар, хәзерге шикелле, тәртипсезлекне күреп тә, башларын читкә борып йөрмәсләр иде. Андый укытучыларны мин мәктәпкә дә кертмәс идем. Малайларның кызларны җәберләүләрен дә бетерер идем. Әтием-әнием сөйләве буенча, алар үскәндә, малайлар кызларны бик хөрмәт иткәннәр, ә кызлар бик матур һәм тыйнак булганнар. Шуңа күрә алар мәктәбеннән бер генә хулиган да, җинаятьчеләр дә үсеп чыкмаган. Аларның авыл укытучылары балаларны җәмгыятькә файдалы, хезмәт яратучан, гаилә тотарлык, кешелекле егетләр һәм кызлар итеп тәрбияләгәннәр. Мәктәптә тәнәфесләрне дә, хәзергечә мәгънәсез итеп түгел, ә балалар нәкъ менә ике дәрес арасында физик яктан да, эмоциональ яктан да ял итә алырлык, тынычлап икенче дәрескә әзерләнерлек итеп оештырыр идем.
Укудан тыш түгәрәкләрне дә күз буяу өчен генә түгел, ә файдалы нәтиҗәсе булырлык итәр идем. Мәктәптә дә, мәктәп янында да чит-ят, укуга комачаулык итүче кешеләрне йөртмәс идем. Менә мин шундый директор булыр идем! Татар телендә 100 сочинение
У Хлестакова можно отметить огромную страсть к вранью. Конечно, частично вранье Хлестакова обусловлено обстоятельствами, в которых он увидел возможность сытно поесть, взять взаймы денег, которые он едва ли когда вернет, да попутно почувствовать себя важной персоной. Таким образом, определенная часть хлестаковского вранья, если так можно выразиться, продиктована практическим расчетом. Однако россказни о пышной жизни, которую он ведет в Петербурге, порождены в основном винными парами и желанием пустить пыль в глаза, порисоваться. Хлестаков сам увлекается картинами, которые разворачивает перед мысленными взорами испуганных чиновников и уже не может остановиться. Но ему-то верят — его вранье правдоподобно звучит, если думать, что это высокопоставленный чиновник. Однако во время беседы с высокопоставленными дамами, он пробалтывает о том, что он мелкий чиновник "этакая крыса", которой каждый может сказать: «Это вот так, это вот так». Мы понимаем, что живет он вовсе не в бельэтаже, а чуть ли не на чердаке, постоянно нуждается в деньгах и кругом должен. Однако жалкий в своем стремлении быть богаче, значительнее, именитее Хлестаков не перестает мечтать о лучшей жизни. Отсюда его патологическая лживость; его вера в собственную ложь.