Лёня Саўчанка і Грыша Міхневіч вучыліся ў адным класе, сядзелі на адной парце і жылі на адной кватэры. У школе ўсе казалі, што іх і вадой не разальеш. I гэта сапраўды было так. Калі на вуліцы, гуляючы ў снежкі, Грыша адчуваў сябе пераможаным, то на дапамогу ён клікаў Лёню. I, наадварот, Лёня, які вучыўся слабей за Грышу, за дапамогай звяртаўся таксама толькі да сябра. Грыша ніколі не адмаўляўся, а толькі трос Лёню за чуб і прыгаворваў: — Эх ты, галава — два вухі! Лёня вырываўся з сябравых рук і нязлосна пагражаў: — Пусці, а то як трэсну!.. — Ану, давай паспрабуем, хто каго адолее...— зухавата падстаўляў плячук Грыша. Лёню не хацелася паддавацца. Хлопцы браліся дужацца і, падскокваючы, нібы два пеўні, намагаліся адзін аднаго перахітрыць, падставіць ножку і пакласці, як сапраўдныя барцы, на абедзве лапаткі. Нязлосныя тумакі, вядома, не ішлі ў разлік. Іх хапала і пераможцу і пераможанаму. Сварка, тая сварка, якая звычайна так прыніжае ў нашых вачах людзей, адбылася паміж імі зусім нечакана.
Продолжение http://karotkizmest.by/беларуская-літаратура/алена-васілевіч/алена-васілевіч-сябры.html
Переносное жилище кочевых чукчей, коряков, эвенков, юкагиров. Яранга имеет круглый план и деревянный вертикальный каркас с коническим куполом, сооруженным из шестов. Снаружи шесты покрывались оленьими или моржовыми шкурами.
Яранга состоит из двух половин: чоттагина и полога. Чоттагин представляет собой подобие сеней. Это холодная часть жилища. Полог – теплый шатер, сшитый из оленьих шкур, отапливается и освещается жировой лампой. Он служит спальным помещением. В ярангах двери закрываются только в пургу. Свет в чоттагин проходит через покрышку из кожи. В чоттагине стоят ящики с одеждой, выделанными шкурами, отрезами тканей. Рядом стояли бочки с квашениями. Над очагом висел котел. Полог освещался каменными жирниками (горела, например, полоска меха, опущенная в жир и пропитанная им).
Яра́нга (чукот. яран’ы) — шатер в виде усеченного конуса высотой в центре от 3,5 до 4,7 метра и диаметром от 5,7 до 7-8 метров[1]. Используется как переносное жилище некоторых кочевых народов (чукчей, коряков, эвенов, юкагиров) северо-востока Сибири.
Каркас собирают из лёгких деревянных шестов в форме слегка наклонённой внутрь стенки и конуса или купола над ней. Сверху каркас покрывают оленьими или моржовыми шкурами. В среднем на ярангу обычного размера требуется потратить около 50 шкур.
Внутри яранга делится на жилое отапливаемое помещение - иоронгу - и кладовую, разделённые вертикальным пологом, образующим в плане квадрат
Волк и коза вместе весят: 70 кг. Коза и капуста вместе весят: 35 кг. Волк и капуста вместе весят: 49 кг. Один мужик весит: 72 кг. А лодка может перенести лишь: 150 кг.
Итак, давайте выясним, кто сколько весит. Как же это сделать, запутаться можно, правда ж? На самом деле, все очень просто.
Чтобы ответить на главный вопрос, нам надо узнать, сколько каждый весит. Давайте выясним, сколько весит коза, волк и капуста. Волк и коза, как мы знаем, весят 70 кг, волк и капуста - 49 кг, а коза и капуста - 35 кг.
на адной парце і жылі на адной кватэры. У школе ўсе казалі, што іх і вадой
не разальеш. I гэта сапраўды было так. Калі на вуліцы, гуляючы ў снежкі,
Грыша адчуваў сябе пераможаным, то на дапамогу ён клікаў Лёню. I, наадварот,
Лёня, які вучыўся слабей за Грышу, за дапамогай звяртаўся таксама толькі
да сябра. Грыша ніколі не адмаўляўся, а толькі трос Лёню за чуб і прыгаворваў:
— Эх ты, галава — два вухі!
Лёня вырываўся з сябравых рук і нязлосна пагражаў:
— Пусці, а то як трэсну!..
— Ану, давай паспрабуем, хто каго адолее...— зухавата падстаўляў
плячук Грыша.
Лёню не хацелася паддавацца.
Хлопцы браліся дужацца і, падскокваючы, нібы два пеўні, намагаліся адзін
аднаго перахітрыць, падставіць ножку і пакласці, як сапраўдныя барцы,
на абедзве лапаткі. Нязлосныя тумакі, вядома, не ішлі ў разлік.
Іх хапала і пераможцу і пераможанаму.
Сварка, тая сварка, якая звычайна так прыніжае ў нашых вачах людзей,
адбылася паміж імі зусім нечакана.
Продолжение http://karotkizmest.by/беларуская-літаратура/алена-васілевіч/алена-васілевіч-сябры.html