-мы знаем,что у него денег не осталось,значит после перехода в 3 раз у него было 24 рубля -до перехода у него было 12 рублей(12*2=24) -после того как он перешел мост 2 раз у него стало 24+12=36 -это означает что до перехода было 36/2=18 -после того как он перешел мост 1 раз у него стало 24+18=42 -что означает что до перехода у него было 42/2=21 ответ:у него был 21 рубль. извини перевела в рубли мне так легче уравнением: Пусть у бездельника было Х рублей. Тогда после первого перехода через мост у него стало 2х рублей, да ещё черт отнял 24. Итог после первого перехода 2х - 24 рублей После второго перехода стало 2 * (2х - 24) - 24 = 4х - 48 - 24 = 4х - 72 После третьего перехода стало 2 *(4х - 72) - 24 = 0 8х - 144 - 24 = 0 8х = 168 х = 21 ответ: 21 рубль Проверка: было 21 1 раз перешёл через мост - стало 42 отдал 24 - осталось 18 2 раз перешёл через мост - стало 36 отдал 24 - осталось 12 3 раз перешёл через мост - стало 24 отдал 24 - осталось 0
Жил был на свете желтый, пушистый цыпленок. Он был очень любознательный и ему было все интересно. Цыпленок всю свою жизнь мечта увидеть лес, речку, поле и многие другие красоты земли. Но мама ему все время говорила:"Не уходи со двора ты можешь потеряться!". Но он ей не верил и один раз все таки не удержался и убежал со двора. Он увидел все о чем он мечтал. Он увидел речку, лес. Но после того как он вышел из леса он потерялся. Он кричал:" кто нибудь!". Но его никто не слышал. И вот он сел на пенек и заплакал. И вдруг пришла его мама. Она его и отвела домой. Но после того как они пришли домой цыпленок все рассказал маме, что он хотел увидеть лес, речку и тд. Она его выслушала и пообещала ему что будет его водить туда куда он захочет.
ВОТ ОТВЕТ
Җиктереп пар ат, Казанга туп-туры киттем карап;
Чаптыра атларны кучер, суккалап та тарткалап.
Кич иде. Шатлык белән нурлар чәчеп ай ялтырый;
Искән әкрен җил белән яфрак, агачлар калтырый.
Һәр тараф тын. Уй миңа тик әллә ни җырлый, укый;
Нәрсәдәндер күз эленгән һәм тәмам баскан йокы.
Бер заман ачсам күзем, бер төрле яп-ят кыр күрәм;
Аһ, бу нинди айрылу? Гомремдә бер тапкыр күрәм.
Сау бул инде, хуш, бәхил бул, и минем торган җирем,
Мин болай, шулай итәм дип, төрле уй корган җирем.
Хуш, гомер иткән шәһәр! инде еракта калдыгыз;
Аһ! таныш йортлар, тәмам күздән дә сез югалдыгыз.
Эч поша, яна йөрәк, хәсрәт эчендә, уйда мин;
Ичмасам иптәш тә юк ич, тик икәү без: уй да мин.
Аһ, гөнаһым шомлыгы, бу кучеры бик тын тагын,
Җырламыйдыр бер матурның балдагын йә калфагын!
Әллә нәрсәм юк кеби; бер нәрсә юк, бер нәрсә ким;
Бар да бар, тик юк туганнар, мин ятим монда, ятим.
Монда бар да ят миңа: бу Миңгали, Бикмулла кем?
Бикмөхәммәт, Биктимер — берсен дә белмим, әллә кем!
Сездән айрылып, туганнар! — җайсыз, уңгайсыз тору;
Бу тору, әйтергә мөмкиндер, кояш-айсыз тору.
Шундый уйлар берлә таштай катты китте башларым;
Чишмә төсле, ихтыярсыз акты китте яшьләрем.
Бер тавыш килде колакка, яңгырады бер заман:
«Тор, шәкерт! Җиттек Казанга, алдыбызда бит Казан».
Бу тавыш бик ачты күңлем, шатлыгымнан җан яна;
«Әйдә чап, кучер, Казанга! Атларың ку: на! на-на!»
Әйтә иртәнге намазга бик матур, моңлы азан;
И Казан! дәртле Казан! моңлы Казан! нурлы Казан!
Мондадыр безнең бабайлар түрләре, почмаклары;
Мондадыр дәртле күңелнең хурлары, оҗмахлары.
Монда хикмәт, мәгърифәт һәм монда гыйрфан, монда нур;
Монда минем нечкә билем, җәннәтем һәм монда хур...