Косця Кветка паступіў у лётнае вучылішча ў сярэдзіне навучальнага года. Ён паехаў у далёкі горад аж за Волгу. Прыслаў адтуль ён усяго два лісты, але і там ён помніў пра Апалінарыя Феакціставіча, бо прасіў перадаць настаўніку гарачае лётнае прывітанне. Але скора прыйшлі фашысты. Пасля таго, як настаўніка застрэлілі, Косця скінуў некалькі бомб на горад, за што яму зрабілі вымову. У 1945 ён павяртаецца ў роднае мястэчка.
Аднойчы я ишоу да хаты и убачыу што гняздо синички ляжала на зямле. Я тиха падыйшоу да яго и убачыу пценьчыка синицы. Я пагладеу у верх але там не кога не было. Я вырашыу узяць гназдо да хаты. Я узяу гняздо с пценьчыкам и панёс. Кали прынёс яго да хаты я плажыу зназдо с птеньчыкам на стол и уключый настольную лампу каб яму не было холадна. Кали мая мама прыйшла да хаты яна была рада бачыть госця. Потым мы вырайшыли назвать яго и назвали Петя ((:) )). Ён падрастау и ужо лятау па хаце. Наступала восень и Пети як и другим пцицам трэба было адлятаць у цёплыя краи. Я узяу яго у руки, выйшау на двор, папрашчауся з им, и выпустиу. Я быу увераны што Петя прыляциць наведаць яго.
Родной язык – это атаңның, физической культуры и спорта язык, родной язык халқыңның. Отец родной язык мы с детства маленький-шешемізге, профессионально-летнего возраста и, подражая взрослым, зная, начинаем вокруг нас идет. Постепенно боимся сүтіндей матери впитал. Сами выросли, когда каждый, от населения, школ, книг, и уже вам глубже узнать родной язык. Он, среди прочего, интеграции ұғысатын наши отношения. В сша жизнь на земле, происшедшие с момента составления, героизм, легенды и сказки, производству поэмы, написал книги, просмотр, знание о мире, в целом мысль, чувство, все-все хранится на родном языке. Ребенку от деда меняется через родной язык.Один человек не может физическим языком нации. Язык на благо всего народа, вместе с народом, вместе развиваются. Отсутствие письменности у каждого народа она, книга, школа, учитель отсутствие.
Вот ответ
Косця Кветка паступіў у лётнае вучылішча ў сярэдзіне навучальнага года. Ён паехаў у далёкі горад аж за Волгу. Прыслаў адтуль ён усяго два лісты, але і там ён помніў пра Апалінарыя Феакціставіча, бо прасіў перадаць настаўніку гарачае лётнае прывітанне. Але скора прыйшлі фашысты. Пасля таго, як настаўніка застрэлілі, Косця скінуў некалькі бомб на горад, за што яму зрабілі вымову. У 1945 ён павяртаецца ў роднае мястэчка.
Объяснение:
Надеюсь