Плачка — гэта жанчына ў белым, якую ведалі ў асноўным на паўночнай і паўночна-заходняй Беларусі. З’яўляецца яна ў закінутых, разбураных месцах і будынках. (Старыя дамы без вокнаў і дзвярэй, разваліны замкаў, закінутыя могілкі). Бачаць яе звычайна пасля заходу сонца, у прыцемках. Яна сядае каля парога і плача пра свой лёс. Кажуць, плакала яна так шчыра, што ад іх неба нават ноччу раптам асвятлялася і станавілася светла як днём, а ўсе дзённыя птушкі і звяры прачыналіся.Тлумачылі Плачку па рознаму. Некаторыя лічылі, што яна прадказвае розныя няшчасці, хтосьці думаў, што гэта прывід жанчыны, аплаквае сваіх дзяцей.Мяркуецца, што ў вобразе Плачки аб’яднана адразу некалькі сюжэтаў і міфаў. Па-першае, гэта распаўсюджаная на Беларусі вера ў тое, што людзям, якія жылі на гэтым свеце па сумленні, Бог дазваляе прыходзіць да сваіх сваякоў і папярэджваць іх аб бедах, даваць парады, а то — і пакарміць немаўля.Па-другое, Плачку ўвязваюць з выявай наогул усіх выпадкова загінулых і не пахаваных як след, з захаваннем звычаяў.Па-трэцяе, Плачку часта звязваюць з скарбамі. Ёсць шмат паданняў, у якіх яна адсыпаўся жабраку жменьку медзі, якая потым ператвараецца ў дарагія старадаўнія срэбныя манеты.
Зiма скавала рэчак бег,
Iльдом пакрыла лужыны старанна.
Цалуя дрэў ласкава раны,
схавала iх у iскрысты снег.
У новай вопратцы абшар
працягвае да сонца голле.
И раптам стала наваколле
адлюстраваннем нашых мар.
Цудоўныя насталi днi,
i знiкла з сэрца злая скруха.
I льецца зiмнi звон у вуха
чароўнай гэтай цiшынi.
Выпаў у полi чысты снег,
радуюць нас сонцам днi.
Тройкi ў санях хуткi бег
не парушыць цiшынi.
Бьецца ветрык у мае вуха,
слепiць вочы наваколле,
ўляцела з душы скруха,
iнеем заззяла голле.
Ў срэбра з iскрами абшар
апрануў мароз старанна.
Кругам галава ад мар,
загаiлiсь у сэрцы раны.
6 столбиков пойдет?