Игілік[1] – ырыздықты, рухани және мәдени байлықты білдіретін жалпы ұғым; адамның белгілі бір қажеттерін қанағаттандыратын, оның мүддесіне, мақсаты мен ниетіне сәйкес келетін нәрселер.
Игілік табиғи және қоғамдық болып бөлінеді. Табиғи игілік – табиғи процестердің, мысалы, топырақтың құнарлылығы, пайдалы қазбалар. Қоғамдық игілік – адам қызметінің нәтижелері. Алайда екі жағдайдың екеуінде де игілік нәрсенің әлеуметтік анықтамасы, оның адам үшін пайдалы маңызы болып табылады. Материалдық және рухани игілік қандай қажеттерді қанағаттандыратынына байланысты ажыратылады. Материалдық игілікке азық-түлік, киім-кешек, баспана, т.б. және өндіріс құрал-жабдықтары, ал рухани игілікке – білім, рухани мәдениеттің жетістіктері, эстет. байлықтар, адамдардың мінез-құлқынан көрінетін адамгершілік қасиеттер, т.б. жатады. Бұлайша бөлу тек шартты нәрсе, өйткені көптеген игі құбылыстардың арасында нақтылы шекара жоқ (тарихи прогрестің жетістіктері, шығарм. жетістіктері, әлеум. оқиғалар, әсемдік бұйымдары). Адамның жасампаздық мүмкіндіктерінің өзі ең жоғары игілік болып табылады. Игілік жеке адамның қажеті мен мүддесіне қызмет ете отырып, даралық сипат алуы мүмкін. Бұл тұрғыдан игілік ұғымының абсолюттік (жалпы адамдық және жалпы тарихи) және салыстырмалы (тарихи шектелген, таптық, жеке даралық) cипаттары болады
Изначально слово «рыцарь» (miles) обозначало лишь человека, несущего военную службу за определённый фьеф.
Впоследствии, однако, термин приобрел и этические коннотации, им стали обозначать людей не только несущих военную службу, но и ведущих образ жизни, который, соответствующий своду неписаных правил главными из которых было доблестное несение военной службы, куртуазное поведение и набожность.
Идеальные рыцари описывались в многочисленных жестах (chansons de geste) и куртуазных романах. Главными чертами кодекса чести рыцаря были щедрость, куртуазность, доблесть, честь, преданное служение господину, военная отвага.
В XIII и XIV вв. стали появляться руководства по рыцарскому поведению, в который описывалось, каким образом рыцарь должен себя держать, вести, что и как говорить. Наиболее знаменитыми руководствами были сочинения Жоффруа де Шарни и Раймуда Луллия.
ответ:Монтег і Мілдред одружені вже давно, але їх шлюб перетворився в порожню фікцію. Дітей у них немає - Мілдред проти. Кожен існує сам по собі. Дружина з головою занурена в світ телесеріалів і тепер із захопленням розповідає про нову затії телевізійників - їй прислали сценарій черговий «мильної опери» з пропущеними рядками, які повинні заповнювати самі телеглядачі. Три стіни вітальні будинку Монтег являють собою величезні телеекрани, і Мілдред наполягає на тому, щоб вони витратилися і на встановлення четвертої телестіни, - тоді ілюзія спілкування з телеперсонаж буде повною.
Игілік табиғи және қоғамдық болып бөлінеді. Табиғи игілік – табиғи процестердің, мысалы, топырақтың құнарлылығы, пайдалы қазбалар. Қоғамдық игілік – адам қызметінің нәтижелері. Алайда екі жағдайдың екеуінде де игілік нәрсенің әлеуметтік анықтамасы, оның адам үшін пайдалы маңызы болып табылады. Материалдық және рухани игілік қандай қажеттерді қанағаттандыратынына байланысты ажыратылады. Материалдық игілікке азық-түлік, киім-кешек, баспана, т.б. және өндіріс құрал-жабдықтары, ал рухани игілікке – білім, рухани мәдениеттің жетістіктері, эстет. байлықтар, адамдардың мінез-құлқынан көрінетін адамгершілік қасиеттер, т.б. жатады. Бұлайша бөлу тек шартты нәрсе, өйткені көптеген игі құбылыстардың арасында нақтылы шекара жоқ (тарихи прогрестің жетістіктері, шығарм. жетістіктері, әлеум. оқиғалар, әсемдік бұйымдары). Адамның жасампаздық мүмкіндіктерінің өзі ең жоғары игілік болып табылады. Игілік жеке адамның қажеті мен мүддесіне қызмет ете отырып, даралық сипат алуы мүмкін. Бұл тұрғыдан игілік ұғымының абсолюттік (жалпы адамдық және жалпы тарихи) және салыстырмалы (тарихи шектелген, таптық, жеке даралық) cипаттары болады.