Сказки и былины, в которых говорится о любви к Родине: “ Алёша Попович и Тугарин Змей”,”Про Добрыню Никитича и Змея Горыныча”, сказка-былина про Илью Муромца,” Как Илья поссорился с князем Владимиром”, “Микула Селянинович” и другие.
В сказке “Алёша Попович и Тугарин Змей” рассказывается про сына ростовского попа Алёшу. Он поехал вместе со своим другом поискать подвигов. Надели богатыри на себя богатырские доспехи, выехали в чистое поле. Доехали до камня, на котором было написано, что одна дорога ведёт в Муром, вторая идёт в Киев, третья лежит в Чернигов. Решили они ехать в Киев. Ночь провели в шатре возле Сафать-реки. Подошёл утром к ним нарядный калика, стал рассказывать, что видел Тугарина Змея. Переоделся Алёша в его платье и поехал на встречу со Змеем. Увидел Змей калику и закричал, что он бы Алёшу спалил и заколол. Алёша притворился, что не слышит Змея. Подъехал Тугарин поближе, Алёша палицей разбил ему голову. Упал Змей. Алёша надел его платье, и перепутали его со Змеем калика и брат его названный. Еким запустил в него палицу, свалился Алёша на землю, поняли они, что это богатырь. Напоили водой, ожил он. Поехали они в Киев к князю, а там на пиру был Змей, который всё ел: и лебедей, и ковриги хлеба. Стал потом Алёша биться с Тугариным, сбил ему голову. Князь киевский взял его к себе на службу, и долго богатырь сражался с врагами князя.
Темой этой сказки является освобождение богатырём, который представляет собой русский народ, своей родной земли от вражеских сил в лице Тугарина
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.