14. Кату, які жыў у Гаспадара, далі мянушку Хам, а пазней – Хама: 1) пасля сваркі з рудым сабачкам; 2) з’яўлення Дзіка ў сям’і Гаспадара; 3) выпадку са шчупаком; 4) таго, як Дзік адабраў аладку ў Іны; 5) здарэння ў завулку.
Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца, але быў моцны вецер. Ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі , свістаў у яшчэ голых галінах прысад. Дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. Хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. На вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. А з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі. Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы. Ісці было прыемна і лёгка. Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).
Гэтая гісторыя здарылася з маім сябрам. Праходзіў ён перадпалётны кантроль у аэрапорце Дамадзедава перад вылетам з Масквы ў Кіеў. І вёз з сабой любімую котку, якую ў самалёце належыць трымаць у пераносны клетцы. Усё ішло добра да праходу праз «стакан» сканара, які ў Дамадзедава абсталяваны па апошнім слове тэхнікі. Для праходу праз сканер котку трэба выцягнуць з клеткі і трымаць у руках, а больш канкрэтна - над галавой, каб змясціцца ў «шклянцы» і не перашкаджаць працы сканавальных прылад. А таксама належыць зняць з сябе ўсякія металічныя прадметы, уключаючы рэмень з спражкай. Далей - ад першай асобы ... Уваходжу я ў гэты «стакан», падымаю котку над галавой. І тут мая састарэлая хатняя котка, прыйшоўшы, скажам так, у некаторае замяшанне ад аэропортовой мітусні, а таксама пратэстуючы супраць рэзкага ўзняцця ў паветра, прымяняе адзіна даступнае ў дадзеных абставінах сродак зняць стрэс. А менавіта, яна спраўляе малую патрэбу ... Зверху ... Прама на мяне! ! Рэагую на гэта, мякка кажучы, нечаканае з'ява, маё цела ненатуральна курчылася. І - о жах! - З мяне спадаюць штаны, вызваленыя ад падтрымкі рамяня. А хутка падхапіць іх ніяк не атрымліваецца, таму што ў руках - пісаў кошка! Як гаворыцца, карціна алеем! Тым, якія бачылі гэта мытнікам прыйшлося на некаторы час перапыніць працу, каб справіцца з якія нарынулі эмоцыямі. Затое потым, па шляху ў самалёт і падчас рэйса, я быў практычна пазбаўлены ад звычайнай у такіх выпадках штурхатні, таму як пахла ад мяне гэтак з'едліва, што ніхто не мог доўга знаходзіцца побач. У самалёце мне аднаму выдзелілі цэлы шэраг ...
Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы.
Ісці было прыемна і лёгка.
Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).